Φωτογραφία ανάρτησης: χέρια | © Pixabay
Σήμερα μας επέτρεψαν να διαβάσουμε στη φωνή Heilbronner (20.01.2022/2/XNUMX: XNUMX) ότι Frank-Walter Steinmeier πιστεύει ότι κάποιοι πολίτες της χώρας μας «θα έβαζαν το τσεκούρι στη στοιχειώδη δημοκρατική εμπιστοσύνη» και στη συνέχεια, από την πολύ στενή και περιορισμένη κομματική πολιτική του οπτική, τους χαρακτηρίζει ως εξτρεμιστές. Το κακό είναι ότι είναι ο εν ενεργεία Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας.
Οι ηγεμόνες και οι εξουσιαζόμενοι πιθανότατα υπάρχουν από την αρχή του χρόνου, και επομένως δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι τελευταίοι αντιλαμβάνονται ξανά και ξανά την «εξουσία» ως καταπίεση και επαναστατούν εναντίον της. Ειδικά όταν οι ίδιοι δεν μπορούν να αναγνωρίσουν το υπόβαθρο και την αναγκαιότητα της επιβεβλημένης ανωριμότητάς τους.
Και έτσι, κατά τη διάρκεια των χιλιετιών, έχουν θεσπιστεί μια σειρά από μέτρα σχετικά με το πώς οι κυβερνήτες μπορούν να βγάλουν τον ατμό από το λέβητα. Αυτά περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, τους τακτικούς πολέμους όλων των ειδών και, ακόμη πιο ύπουλο, τα αμέτρητα πογκρόμ, τις πυρπολήσεις μαγισσών και άλλες ανθρώπινες φρικαλεότητες που χρησίμευσαν μόνο για να κρατήσουν τους αντίστοιχους ηγεμόνες στην εξουσία.
Ένα άλλο και πιθανώς πολύ πιο ύπουλο μέτρο είναι να ελίσσονται οι κυβερνώμενοι σε μια πλήρη σχέση εξάρτησης και μετά να τους αντιμετωπίζουν μόνοι τους, ώστε να θέλουν συνεχώς να απελευθερωθούν από την «παγίδα του χρέους» ή να θέλουν για άλλη μια φορά να εγκαταλείψουν τα ναρκωτικά - Οι πολίτες που θέλουν πάντα και πρέπει να ανησυχούν για την ύπαρξή τους δεν είναι ούτε ώριμοι ούτε επαρκώς ενημερωμένοι επικριτές των υφιστάμενων συνθηκών. Επίσης δύσκολα μπορούν να τα καταγγείλουν ευγενικά, ή πολύ περίτεχνα και πειστικά για τους άλλους.
Αυτό το αίσθημα της δικής του ανωριμότητας, σε συνδυασμό με τη γνώση ότι δύσκολα μπορεί να απελευθερωθεί από αυτό και ο συνεχής φόβος ότι θα χάσει τα προς το ζην, οδηγεί αναπόφευκτα σε μίσος, το οποίο στη συνέχεια ξεσπά σε κρατικά ελεγχόμενες ή και εντελώς αυθόρμητες υπερβολές.
Οι εξεγέρσεις των αγροτών τον 16ο αιώνα ή οι αστικές εξεγέρσεις του 19ου αιώνα μπορούν να θεωρηθούν ως απόπειρες στις οποίες οι κυβερνώντες ήθελαν να απελευθερωθούν από τους ηγεμόνες τους - όπως γνωρίζουμε, όλες αυτές οι απόπειρες καταπνίγηκαν πολύ αιματηρά και βιώσιμα από πληρωμένους μισθοφόρους στρατούς των αντίστοιχων αρχόντων .
Μπορεί λοιπόν να περιγραφεί ως αληθινό θαύμα ότι το 1945 η δημοκρατία —η διακυβέρνηση ολόκληρου του λαού— διεκδικούσε αργά αλλά σταθερά τον εαυτό της στην Ευρώπη, και έτσι όχι μόνο τουλάχιστον de jure διαλύθηκε η διαφορά μεταξύ ηγεμόνων και κυβερνώντων, αλλά επίσης η απόφαση της πλειοψηφίας καθώς και η προστασία των μειονοτήτων μια από τις καθοριστικές πτυχές της ανθρώπινης συνύπαρξης.
Πραγματικά μια συνταγή επιτυχίας που εμείς στη Γερμανία θέλουμε να την αναφέρουμε ως μια ελεύθερη δημοκρατική βασική τάξη και η οποία χωρίς κανένα αν ή αλλά θεωρείται η καλύτερη διαθέσιμη μορφή διακυβέρνησης — εφόσον οι επί του παρόντος υπεύθυνοι τηρούν οι ίδιοι.
Είναι λοιπόν ιδιαίτερα σημαντικό να αλλάζουν συνεχώς οι εκάστοτε λαϊκοί εκπρόσωποι και να μην αναπτύσσονται σταθερές σχέσεις εξουσίας! Κάθε πολίτης μπορεί, πρέπει και πρέπει μια φορά στη ζωή του να αναλάβει το ρόλο του «λήπτη αποφάσεων» — όπως πολλοί από τους ευρωβουλευτές μας θέλουν να αυτοαποκαλούνται πρόσφατα — για να γνωρίσουν και τις δύο όψεις του νομίσματος. Αυτός είναι ο λόγος που τα δημοκρατικά μοντέλα της βάσης έχουν επίσης τη δικαιολογημένη γοητεία τους, καθώς κάνουν την απαραίτητη αλλαγή ρόλου πολύ εύκολη.
Δυστυχώς, οι δημοκρατίες μας υπονομεύτηκαν εξαρχής από τα γνωστά κομμάτια της κοινωνίας. George Orwell, Ευρωπαίος φεντεραλιστής από την αρχή, το αναγνώρισε πολύ γρήγορα και πήρε τις συνέπειες για τον εαυτό του προσωπικά — έχασε την πίστη του στην ευρωπαϊκή ιδέα και τη δημοκρατία μας ήδη από το 1945· δύο από τα καλύτερα βιβλία που βγήκαν ποτέ από αυτό. Το πρώτο για εμάς είναι "Φάρμα ζώων», και ακόμη και σήμερα υποστηρίζεται επίσημα ότι αυτό είναι αποκλειστικά μια κριτική του σοβιετικού κοινωνικού συστήματος — αν και είχε περιγράψει τόσο υπέροχα πώς κάποιος θέτει θεμελιωδώς το τσεκούρι στη βασική δημοκρατική εμπιστοσύνη (Στάινμαγερ). δεν παίζει την ιστορία του στο σχολείο ή σε καμία τυχαία εταιρεία ή πόλη.
Η βασική μας δημοκρατική εμπιστοσύνη καταστρέφεται από μια νέα, εν τω μεταξύ, πλήρως εδραιωμένη «άρχουσα τάξη», η οποία είναι κοινώς γνωστή ως «την επαγγελματική πολιτικήΠεριγράφει ακριβώς εκείνους τους συμπολίτες που κερδίζουν το ψωμί τους αποκλειστικά μέσω της λειτουργίας τους ως εκπροσώπων του λαού, από την πρώιμη νεότητα μέχρι τα βαθιά γεράματα, και οι οποίοι, επιπλέον, δύσκολα πρέπει να έχουν κοινωνικά αναγνωρισμένα θεμέλια ή έστω προσόντα — παρεμπιπτόντως, αγόρασαν, τα δοσμένα ή και τα εξαπατημένα δεν μετράνε .
Και δεδομένου ότι η «βασική εμπιστοσύνη» στη δημοκρατία έχει ήδη καταστραφεί ριζικά, θα υπάρχουν όλο και περισσότερες εκφράσεις δυσαρέσκειας - ανεξάρτητα από την περίσταση - με το παγωμένο μίσος να εξαπλώνεται όλο και περισσότερο και να μολύνει όλα τα στρώματα της κοινωνίας.
Η τρέχουσα αδυναμία εξασφάλισης βιώσιμων και εύλογα κατανοητών αποφάσεων στη χώρα μας που μπορούν να δώσουν στους ανθρώπους την ελπίδα ότι δεν χρειάζεται πάντα να φοβούνται ή ακόμα και να παλεύουν για την ύπαρξή τους, σε συνδυασμό με γεγονότα που γίνονται όλο και πιο γνωστά, καθώς όλο και περισσότερα των εκπροσώπων του λαού μας - διακομματικού (!) - χωρίς αναστολές ή προσωπικές συνέπειες, πλουτίζοντας ακόμη και από τη μιζέρια της χώρας μας και εμάς των πολιτών, σημαίνει πλέον ότι οι ανώτατοι εκπρόσωποι του λαού αναζητούν πλέον αποδιοπομπαίοι τράγοι που μπορούν να κατηγορήσουν τους για όλο αυτό το χάλι.
Το μίσος είναι ήδη εκεί, ελπίζουμε να γλιτώσουμε από τις υπερβολές αυτή τη φορά!
«Η εμπιστοσύνη είναι ένα ευαίσθητο φυτό. αν καταστραφεί, δεν θα επιστρέψει σύντομα».
Otto von Bismarck, On Kingship and Priesthood (10 Μαρτίου 1873)
