Φωτογραφία: ενότητα χάρτη
Η χώρα του Αφγανιστάν αποτελείται από περίπου 40 εκατομμύρια ανθρώπους που ζουν σε 650 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Για σύγκριση, ζούμε στη Γερμανία σε περίπου 000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, ειδικά αν θέλετε να μετακινηθείτε στρατιωτικά στο Αφγανιστάν!
Τότε τα πράγματα φαίνονται διαφορετικά και πρέπει επίσης να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα. Όταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ αποφάσισε πριν από 20 χρόνια να κυνηγήσει εγκληματίες και τρομοκράτες εντός των συνόρων του Αφγανιστάν, αυτό έγινε αρχικά ως ένας μικρός πόλεμος με μυστικές υπηρεσίες και μικρές πολεμικές δυνάμεις - και παραδόξως για όλους, ήταν επίσης πολύ επιτυχημένος!
Θα έπρεπε να είχε προβλέψει κανείς ότι αυτό θα προκαλούσε ανατροπή στην πολιτική των ΗΠΑ. Χωρίς να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες, υπήρξε μια εσωτερική διαμάχη στις ΗΠΑ σχετικά με τους προϋπολογισμούς δισεκατομμυρίων ευρώ και τη φήμη των επιμέρους κλάδων του στρατού. Η επιτυχία των «ειδικών δυνάμεων» εκείνη την εποχή θα είχε επιφέρει μια τεράστια αλλαγή στο εσωτερικό των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ και, ως εκ τούτου, και στη βιομηχανία. Από οικονομικής άποψης, το Αφγανιστάν, ένα μικρό θέατρο πολέμου, έπρεπε να γίνει θέατρο πολέμου και το λεγόμενο «αποστολικό ερπυσμό» πήρε την πορεία του ανεξέλεγκτα.
λάθος νούμερο ένα
Κανένας από τους εμπλεκόμενους (εκτός από τον στρατό — και ως γνωστόν, η γνώμη τους δεν μετράει) δεν έχει σκεφτεί ποτέ το μέγεθος του θεάτρου πολέμου στο Αφγανιστάν. Χωρίς να έχουν εξετάσει το όλο θέμα πιο προσεκτικά, περιλαμβάνονται τουλάχιστον το Πακιστάν, τμήματα του Ιράν και τμήματα πρώην σοβιετικών δημοκρατιών.
Χωρίς να περιορίζει το θέατρο του πολέμου και όλα αυτά — άμεσα ή έμμεσα — για τη συμμετοχή των εμπλεκομένων (π.χ. Κίνα), καμία επιτυχία οποιουδήποτε είδους δεν θα μπορούσε ποτέ να επιτευχθεί από την αρχή.
Το όλο θέμα είχε ήδη εφαρμοστεί στην Κορέα και αργότερα στο Βιετνάμ, και τουλάχιστον το στρατιωτικό μέρος του ΝΑΤΟ είχε βγάλει τα συμπεράσματά του από αυτό. Το γεγονός ότι αυτό δεν ελήφθη και πάλι υπόψη πρέπει να αποδοθεί στην πρωτοκαθεδρία της πολιτικής.
Λάθος νούμερο δύο
Το θέατρο του πολέμου κυκλοφόρησε στους "Lords of War" - εμπόρους όπλων και οργανώσεις βοήθειας - χωρίς αντίρρηση ή αντίσταση, προσθέτοντας μια άλλη διάσταση στη σύγκρουση που δεν έχει εξεταστεί σχεδόν μέχρι σήμερα, αλλά οι επιπτώσεις της στη σύγκρουση είναι σοβαρές.
Αυτό το σφάλμα πιθανότατα δεν έχει εμφανιστεί ποτέ σε αυτό το μέγεθος και πρέπει να αναλυθεί πολύ προσεκτικά για μελλοντικές συγκρούσεις.
Λάθος νούμερο τρία
Υπήρχαν μεμονωμένα ενδιαφέροντα από την αρχή — μπορείτε να διαβάσετε τη χθεσινή δήλωση του Τζο Μπάιντεν ως απόδειξη – αλλά ποτέ μια συντονισμένη πολιτική και σίγουρα όχι μια στρατιωτικοπολιτική στρατηγική. Από την αρχή δεν ήταν ξεκάθαρο και δεν τεκμηριώθηκε τι ήθελαν να επιτύχουν μαζί στο αφγανικό θέατρο πολέμου.
Για να απογοητεύσω τους ιδεαλιστές αναγνώστες μου: η διάνοιξη φρεατίων και το άνοιγμα σχολείων για κορίτσια δεν είναι μέρος αυτού. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί μόνο εάν είχαν καταγραφεί ως επιμέρους στοιχεία σε μια συνολική επιχειρησιακή ιδέα ως απαραίτητα για τη συνολική στρατιωτική επιτυχία.
Υπήρχε λοιπόν μια βομβιστική αποστολή στο Αφγανιστάν, όπου όποιος ήθελε μπορούσε να θέσει τους δικούς του στόχους, που ως επί το πλείστον δεν είχαν καμία σχέση με την πολεμική κατάσταση ή την κατάσταση, πόσο μάλλον με τα συμφέροντα του αφγανικού λαού.
Η τραγωδία εδώ είναι ότι η επίτευξη των στόχων αυτών των ως επί το πλείστον εντελώς περιττών και συχνά μοιραίων ιδεών και φαντασιώσεων ήταν το μόνο βάρος των ενόπλων δυνάμεων στο έδαφος, και έπρεπε να καταχραστούν τους πόρους και τον χρόνο που ήταν απαραίτητοι για την αποστολή.
Εν ολίγοις: χωρίς στρατηγική, δεν μπορεί να λειτουργήσει για ένα θέατρο πολέμου και επομένως δεν μπορεί να εφαρμοστεί για τα τακτικά επίπεδα. Ήταν επομένως ξεκάθαρο από την αρχή ότι όλοι οι στρατιώτες που είχαν αναπτυχθεί εκεί «μόνο καίγονταν» και ότι οι υπεύθυνοι στρατιωτικοί ηγέτες —καθώς δεν υπήρχε διαταγή, η πολιτική φλυαρία δεν μετράει σε περίπτωση «έκτακτης ανάγκης»— θα έκαναν ό,τι ήταν δυνατό για να εξασφαλίσουν ότι όσο το δυνατόν περισσότεροι από τους δικούς τους στρατιώτες πήγαν σπίτι με ασφάλεια ήρθαν.
Λάθος νούμερο τέσσερα
Καθώς δεν υπήρχε ακόμη στρατηγική — ας πάρουμε τη χθεσινή δήλωση από Τζο Μπάιντεν και πάλι ως απόδειξη — στην πραγματικότητα δεν ξέρετε πότε «κερδίσατε» ή «χάσατε», ούτε πώς να επιστρέψετε στο σπίτι μετά από αυτό. Και σίγουρα όχι τι θα γίνει με τους πληθυσμούς που παρενοχλούνται, λένε ψέματα ή ακόμη και για τους οποίους μάχονται για χρόνια.
Η τρελή ιδέα να θέλεις να τους μεταφέρεις στην Ευρώπη ή τις ΗΠΑ για την ταλαιπωρία τους είναι άλλο ένα σημάδι ότι μετά από 20 καλά χρόνια δεν ξέρεις ακόμα τι κάνεις, πόσο μάλλον τι θέλεις!
Λάθος νούμερο πέντε
Εμείς, ειδικά οι πολιτικοί μας, εξακολουθούμε να είμαστε πεπεισμένοι ότι τα έχουμε κάνει όλα σωστά και τα κάνουμε σωστά. Ο κόσμος θα συνεχίσει να θεραπεύεται λόγω του γερμανικού χαρακτήρα.
Ποτέ δεν θα αναλύσουμε ή ακόμη και θα επεξεργαστούμε το όλο θέμα. Όλοι οι εμπλεκόμενοι είναι ήρωες και τα θύματα είναι απλά «περιττοί» άνθρωποι που ευθύνονται για τη μοίρα τους.
Και αν κάποιος έπρεπε ποτέ να θεωρηθεί υπεύθυνος - κάτι που θα ήταν επιθυμητό, δεδομένων όλων των νεκρών και ακρωτηριασμένων καθώς και των τεράστιων ποσών των χαμένων χρημάτων των φορολογουμένων - τότε είναι ήδη σαφές ότι οι ένοχοι προέρχονται από το εξωτερικό - αυτό λέει ο Βασικός Νόμος και δεν πρέπει να αμφισβητηθεί ότι θα!
(Είμαι περίεργος να δω ποιος ελέγχει τώρα.)
«Το μεγαλύτερο επίτευγμα είναι να νικήσεις τον εχθρό χωρίς μάχη».
Σούνζι, Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
