11.2.02023

Χαρακτηριστική φωτογραφία: World Culture Trail στο Renningen | © Bettina Kümmerle

λυκάνθρωπος

Ένας φίλος είχε ένα πραγματικό κέρδος στη γνώση αυτές τις μέρες και κάνοντάς το αυτό θυμήθηκε τα γνωστά λόγια του ποιητή Titus Maccius Plautus υπενθύμισε: Homo homini lupus. Αυτά τα ρητά ήταν ακόμα στα χείλη όλων τουλάχιστον τον περασμένο αιώνα και είναι παρμένα από την κωμωδία Γάιδαροι του εν λόγω ποιητή.

«Lupus est homo homini, non homo, quom qualis sit non novit».

Titus Maccius Plautus, Ασινάρια (περίπου 200 π.Χ.)

Σε μια κωμωδία -αλλιώς ο Πλαύτος πιθανότατα θα είχε πεταχτεί στα λιοντάρια- ο ποιητής σήκωσε έναν καθρέφτη για εμάς τους ανθρώπους και, πολύ όμορφα, μας επέστησε την προσοχή σε ένα γεγονός που εξακολουθεί να είναι πολύ επίκαιρο σήμερα και επίσης πολύ καλό για την ανάρτησή μου στο blog μου. "Άριοι«παρελθόν.

Δηλαδή, ο λύκος είναι άνθρωπος με άνθρωπο, όχι άνθρωπος, αρκεί να μην ξέρει τι είδους είναι ο άλλος! Και με αυτή τη μετάφραση των παραπάνω λέξεων μπορώ να παρηγορήσω ξανά τον φίλο μου, γιατί εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε λυκάνθρωποι.

Και αυτό μας δείχνει πραγματικά μια διέξοδο από τη μιζέρια, γιατί με το να γνωριστούμε καλύτερα, θα μπορούσατε εύκολα να απαλλαγείτε από τα περισσότερα προβλήματα. Φυσικά, τότε θα ανακαλύψετε επίσης ότι υπάρχουν πραγματικά λυκάνθρωποι και άλλοι ηλίθιοι που θέλουν πραγματικά να σας πάρουν τα χέρια.

Η εμπειρία μου δείχνει ότι το 80% των ανθρώπων είναι τέλεια και μόνο το 5% των ανθρώπων είναι απελπισμένοι. Δυστυχώς είναι τώρα αυτά είπε το 5%που κάνουν τη ζωή πολύ δύσκολη. Και ο φίλος μου έπεσε πρόσφατα σε ένα από αυτά.

βόλτα στην πόλη

Χρησιμοποίησα το αργά το απόγευμα για την υποχρεωτική μου βόλτα στο κέντρο του Heilbronn. Υπήρχαν αρκετοί άνθρωποι έξω και γύρω, οπότε πήγα στη λεωφόρο για τον καφέ μου.

γραφείο

Όποιος λέει Α πρέπει να λέει και Β, τουλάχιστον αυτή είναι η κοινή γνώμη. Γι' αυτό είμαι μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της Ένωσης Ελεύθερων Εκλογέων της Βάδης-Βυρτεμβέργης από πέρυσι. Και σε αυτή τη λειτουργία πέρασα τώρα το μισό του Σαββάτου στο Ρένινγκεν. Η τελευταία φορά που ήμουν εκεί ήταν το 1984 όταν πήγα να φρουρήσω με μια διμοιρία πεζικού στην τοπική αποθήκη πυρομαχικών. Έχω καλές αναμνήσεις από αυτό γιατί κατά τη διάρκεια της νύχτας πυροβολήθηκε μια από τις «δικές μου» περιπολίες, κάτι που έκανε την υπόλοιπη νύχτα λίγο πιο συναρπαστική και ακόμη και ενεργοποίησε το τρένο συναγερμού από την τοποθεσία Böblingen.

Σήμερα δεν υπάρχει ούτε η τοποθεσία Böblingen ούτε η αποθήκη πυρομαχικών Renningen. Κάτι που δεν προκαλεί έκπληξη, γιατί η Bundeswehr δεν χρειάζεται πυρομαχικά, όπως είναι γνωστό. Αλλά έχουμε πολλά νέα κτίρια διοίκησης και έτσι η πρώην αποθήκη πυρομαχικών δεν ήταν πλέον αναγνωρίσιμη.

Σε κάθε περίπτωση, η συνεδρίαση της εκτελεστικής επιτροπής άξιζε πραγματικά τον κόπο για μένα, γιατί μπόρεσα να μάθω πολλά νέα πράγματα και να πάρω πολλά ακόμα στο σπίτι μου. Και μια σύντομη βόλτα στο Renningen έδειξε ότι η πόλη έχει αναπτυχθεί πολύ καλά τα τελευταία χρόνια. Μου άρεσαν ιδιαίτερα οι ευρύχωρες και περιποιημένες αθλητικές εγκαταστάσεις και το Παγκόσμιο Μονοπάτι Πολιτισμού, που βρίσκεται εκεί από το 2004. με παρόμοια ιδέα είμαστε απέτυχε ένδοξα στο Χάιλμπρον.

Σε κάθε περίπτωση, μπορείτε να το δείτε σε μια πόλη όταν η ηγεσία της πόλης φροντίζει την πόλη και τόσο το δημοτικό συμβούλιο όσο και η διοίκηση είναι εκεί για τους πολίτες πρώτα.