Φωτογραφία ανάρτησης: Darth Vader | © toxi85 στο Pixabay
Ξαφνικά, όχι μόνο τα ΜΜΕ μας και ειδικά οι επαγγελματικές πολιτικές εκπλήσσονται για αυτό, αλλά και όλο και περισσότεροι πολίτες αναρωτιούνται πώς θα μπορούσε να γίνει το γεγονός ότι οι δημοκρατίες μας υφίστανται αυξανόμενη πίεση και η δημοκρατία στο σύνολό της αμφισβητείται από όλο και περισσότερους πολίτες .
Το αργότερο με τις εκλογικές νίκες του Ντόναλντ Τραμπ και Μπόρις Τζόνσον ήταν προφανές ότι αυτό ήταν ένα παγκόσμιο πρόβλημα. Γρήγορα αναγνωρίστηκε επίσης ότι οι χώρες με σοσιαλιστικό υπόβαθρο ή χρόνια γειτνίασης με αυτό είναι πιο επιρρεπείς σε αυτές τις εξελίξεις. Αυτό υποδηλώνει ότι η δημοκρατία είναι τόσο πιο σταθερή όσο περισσότερο οι άνθρωποι ζουν σε αυτήν.
Αλλά γιατί τουλάχιστον οι περισσότερες δημοκρατίες έχουν όλο και πιο αδύναμη θέση με τους δικούς τους πληθυσμούς; Γιατί όλο και περισσότεροι πολίτες πιστεύουν ότι δεν είναι ο πραγματικός κυρίαρχος, ή χειρότερα, ότι ακόμη και ως κυρίαρχοι, δεν είναι ικανοί να κυβερνήσουν τη χώρα τους; Γιατί τόσοι πολλοί πολίτες επιτρέπουν στους εαυτούς τους να κυβερνώνται από κάποιον άλλο; Γιατί αυτοί οι πολίτες αναζητούν πάντα τον ισχυρό άνδρα που σκέφτεται για αυτούς και κατευθύνει τις τύχες τους;
Η απόλυτη ευκολία των πολιτών θα ήταν μια απλή απάντηση, αλλά είναι επίσης πολύ απλή. Αντίθετα, πρέπει να υποθέσει κανείς ότι αυτές είναι οι συνέπειες ενός αυξανόμενου εκπαιδευτικού ελλείμματος μεταξύ ολοένα και περισσότερων ανθρώπων, το οποίο τους δελεάζει για δημοκρατία. Γιατί πολλοί άνθρωποι, αν δεν καταλάβουν κάτι αμέσως, τείνουν να το απορρίψουν σθεναρά αμέσως. Έπειτα, υπάρχει η υπερβολικά ανθρώπινη δυναμική της ομάδας, η οποία δελεάζει πολλούς πολίτες να συμπεριφέρονται σαν λέμινγκ.
Αλλά όλα αυτά ήταν πάντα έτσι και επομένως δεν μπορούν να εξηγήσουν ή να δικαιολογήσουν πλήρως την τρέχουσα κατάσταση. Επομένως, πρέπει να υπάρχουν άλλοι, και ίσως ακόμη πιο επιτακτικοί, λόγοι για τη γενική αδυναμία των δημοκρατιών μας.
Τις τελευταίες δεκαετίες έχω κάνει επανειλημμένα αντίστοιχα σχόλια και τα τελευταία χρόνια γράφω ολοένα και περισσότερες αναρτήσεις στο blog για αυτό το θέμα. Γίνεται πλέον ολοένα και πιο ξεκάθαρο γιατί, ως πολίτης γεννημένος μέσα σε ένα κόμμα, δικαίως το εγκατέλειψα ξανά σε νεαρή ηλικία με δική μου πρωτοβουλία. Δηλαδή, όταν αναγνώρισα τις πρώτες συνέπειες της πνευματικής και ηθικής αλλαγής που τόσο διαδόθηκε εκείνη την εποχή, της οποίας κάποτε υπήρξα και ο ίδιος νεανικός οπαδός.
Σήμερα λοιπόν θεωρώ τα ακόλουθα σημεία υπεύθυνα για την αυξανόμενη αποτυχία της δημοκρατίας μας. Δεν μπόρεσα μόνο να παρατηρήσω αυτά τα σημεία εδώ στη Γερμανία, αλλά έπρεπε να τα ζήσω και ο ίδιος. Αυτά δεν είναι μοναδικά και περιορισμένα γεγονότα, αλλά γενικές δηλώσεις που μπορούμε να δούμε σε όλα τα γερμανικά δημοκρατικά κόμματα. Και υποψιάζομαι ότι αυτή η συμπεριφορά θα παρατηρηθεί και στα κόμματα στις γειτονικές μας χώρες, γιατί αυτό εξηγεί αρκετά καλά τις εξελίξεις σε αυτές τις χώρες.
Καταρχάς, καταγγέλλω το γεγονός ότι κάθε αρχηγός πολιτικού κόμματος που γνωρίζω, περιβάλλεται από αυλικούς με την πιο αληθινή έννοια της λέξης όταν τους δίνεται η καλύτερη ευκαιρία. Γύρω τους υπάρχουν πάντα άνθρωποι που μιλούν με αυτούς τους «ηγέτες» και τουλάχιστον προσποιούνται ότι έχουν ένα είδος «συγγένειας ψυχής». Επιπλέον, κάνουν συνεχώς μικρές χάρες στους «αρχηγούς τους» και έτσι αποδεικνύονται πολύ βολικοί και πιστοί συμπολεμιστές τους. Σε αυτούς τους «ηγέτες» επίσης δεν αρέσουν τα επιχειρήματα και σίγουρα δεν τους αρέσει η αίσθηση ότι ο εν λόγω συμπολεμιστής είναι πιο έξυπνος και μάλιστα καλύτερος από τους ίδιους.
Αυτό αναπόφευκτα οδηγεί όλους τους ηγέτες πολιτικών κομμάτων να ζουν στις δικές τους φούσκες, ολοένα και περισσότερο αποκομμένοι από τις πραγματικότητες των άλλων, και ακόμη χειρότερα, να παράγουν οι ίδιοι οι ηγέτες αέξυπνους και ανίκανους διαδόχους και πιθανούς καλύτερους υποψηφίους, τουλάχιστον ασυνείδητα ανοίγουν τον δρόμο.
Δεύτερον, καταγγέλλω την έλλειψη δυνάμεων αυτοκάθαρσης και την ανεπαρκή πρόσληψη ικανού κατώτερου προσωπικού σε όλα τα κόμματα. Κανένα κόμμα δεν κοιτά πια να δει αν ο δικός του ή ο μελλοντικός υποψήφιος έχει τις απαραίτητες ελάχιστες προϋποθέσεις για να μπορέσει να λειτουργήσει και να επιβιώσει ως εκπρόσωπος του λαού. Παίρνουν όποιον θέλει απλώς να ενταχθεί στο δικό τους κόμμα και μετά συσπειρώνονται γύρω από τους ηγέτες εκεί. Δεν συνιστάται πλέον καν σε αυτούς τους μελλοντικούς υποψηφίους να αποκτήσουν πρώτα τα καλύτερα δυνατά σχολικά προσόντα, να ολοκληρώσουν επιτυχώς μια μαθητεία ή ακόμα και ένα πτυχίο πανεπιστημίου.
Και σίγουρα δεν περιμένετε από τους μελλοντικούς «ηγέτες» σας να ολοκληρώσουν ένα έτος κοινωνικής υπηρεσίας ή ακόμη και να κάνουν τη στρατιωτική τους θητεία. Όχι, είναι πιο πιθανό να βοηθηθούν να λάβουν μισά αργυρά ή πλαστά πτυχία και αργότερα θέσεις στις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις (ακόμα και αν ήταν προηγουμένως αναγνωρισμένοι αρνητές ή ακόμη και μισονόμιμα έρημοι) ή στην πυροσβεστική και σε άλλους ανθρωπιστικούς οργανισμούς. Θα κανονιστούν επίσης θέσεις καθηγητών σε πανεπιστήμια και κολέγια. Δεν απαιτείται προσόν, αρκεί το κομματικό βιβλιάριο. Και αυτοί οι «ηγέτες» ολοένα και περισσότερο γλιτώνονται ακόμη και όταν εκλέγονται για πρώτη φορά, δηλαδή απλώς ανεβαίνουν ως εκπρόσωποι του λαού και μετά μπαίνουν στην κούρσα για πρώτη φορά με επίσημο μπόνους.
Αυτό αναπόφευκτα οδηγεί τους εκπροσώπους μας να γίνονται όλο και πιο ανίκανοι και ηλίθιοι χρόνο με τον χρόνο. Ακόμη χειρότερα, απατεώνες που πιάνονται από το κοινό ή αποδεδειγμένα εντελώς ανίκανοι ή ακόμη και ψηφισμένοι εκπρόσωποι του λαού δεν απομακρύνονται από τον κομματικό μηχανισμό, αλλά αντ' αυτού παρέχονται πολύ προσοδοφόρες θέσεις, εις βάρος εμάς των πολιτών.
Τρίτον και τελευταίο, καταγγέλλω την ύβριση, δυστυχώς, πάρα πολλών εκπροσώπων του λαού. Θα μπορούσα να απαριθμήσω αμέτρητες επαγγελματικές και ιδιωτικές εκδηλώσεις εδώ, αλλά γνωρίζω πολύ καλά ότι οι περισσότεροι συμπολίτες που έρχονται τακτικά σε επαφή με εκπροσώπους του λαού λόγω της δικής τους πολιτικής ή κοινωνικής δέσμευσης έχουν βιώσει τουλάχιστον έναν εντελώς τρελό «λήπτη αποφάσεων».
Και νομίζω ότι αυτοί είναι οι κύριοι λόγοι για τους οποίους όλο και περισσότεροι πολίτες έχουν αμφιβολίες για τη δημοκρατία μας. Ακόμη χειρότερα, πολλοί πολίτες δυσκολεύονται ολοένα και περισσότερο να διακρίνουν μεταξύ των πραγματικά δημοκρατικών, έντιμων, αξιοπρεπών και αξιόπιστων ευρωβουλευτών — οι οποίοι, στην πραγματικότητα, εξακολουθούν να υπάρχουν! — και τους εκπροσώπους του λαού, που είναι πολύ επικίνδυνοι για όλες τις δημοκρατίες, γιατί οι τελευταίοι μπορούν πλέον να βρεθούν και σε όλα τα δημοκρατικά κόμματα ή ακόμη και να προκύψουν από αυτά στο παρελθόν.
Και έτσι είναι το άλμα του ενός Gerhard Schröder ή Μάρκους Σόντερ σε ένα Bernd Höcke ούτε μακριά.
Δυστυχώς αυτό που είπα θα επιβεβαιωθεί στις επόμενες εκλογές. Τώρα φοβάμαι μάλιστα ότι σε περίπτωση λαμπρών αποτελεσμάτων του AfD, πολλοί από τους σημερινούς βουλευτές μας απλώς θα στραφούν σε αυτό το τότε επιτυχημένο κόμμα.
«Το «Quotenfrau» δεν χρειάζεται να είναι ένα μειονέκτημα, γίνεται ένα. Δεν ντρέπομαι καθόλου που ανέλαβα καθήκοντα με την ποσόστωση».
Ricarda Lang, tweet (23.11.2020/XNUMX/XNUMX)
