Χαρακτηριστική φωτογραφία: Σημαία του Συμβουλίου της Ευρώπης και της ΕΕ | © Pixabay
Η ευρωπαϊκή ασφάλεια είναι δυνατή μόνο με τη γερμανική συνεισφορά
Εμείς οι πολίτες θα πρέπει να υπενθυμίσουμε στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση ότι έχει δεσμευτεί να διαθέσει το 42.7% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της Γερμανίας για αμυντικές δαπάνες. Η Γερμανία πρέπει να εκπαιδεύσει τις ένοπλες δυνάμεις της ως μέρος των καθηκόντων της ως μέλους του ΝΑΤΟ και της ευθύνης της για την Ευρώπη (άρθρο XNUMX EUV)*.
Η ρωσική επίθεση στην Ουκρανία και η ευρωπαϊκή ειρηνευτική τάξη σηματοδότησε το σημείο καμπής που κήρυξε η Ομοσπονδιακή Καγκελάριος. Ωστόσο, ο προϋπολογισμός της ομοσπονδιακής κυβέρνησης δεν δείχνει ότι η Bundeswehr λαμβάνει επαρκή υποστήριξη. Η επίθεση στο Ισραήλ από τη Χαμάς και τη Χεζμπολάχ επιδεινώνει τη γεωπολιτική κατάσταση.
Η Γερμανία δεν θα ήταν επί του παρόντος σε στρατιωτική θέση για να υποστηρίξει το Ισραήλ, του οποίου η ασφάλεια, όπως και η ευρωπαϊκή ενοποίηση, είναι ο λόγος του κράτους της Γερμανίας.
Από μια φεντεραλιστική προοπτική: Μια στρατιωτικά ικανή Γερμανία θα ήταν ο πιο πολλά υποσχόμενος πολιτικά δρόμος προς τις ευρωπαϊκές ένοπλες δυνάμεις και, συνεπώς, προς τη δημιουργία μιας πολιτικής ένωσης ή ενός ευρωπαϊκού ομοσπονδιακού κράτους.
Άλλα κράτη μέλη της ΕΕ θα είναι διφορούμενα σχετικά με την ενδυνάμωση της Bundeswehr και ως εκ τούτου θα είναι πιο πρόθυμα να συνενώσουν και να μοιραστούν την κυριαρχία τους στην εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφάλειας.
Δυστυχώς, ο πιο πιθανός δρόμος για ένα ευρωπαϊκό ομοσπονδιακό κράτος οδηγεί μέσα από μια βαθιά κρίση εξωτερικής ασφάλειας, όπως η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ανέκαθεν οδηγούνταν ή επιβραδύνεται από λόγους πολιτικής ασφάλειας.
*«Σε περίπτωση ένοπλης επίθεσης στην επικράτεια ενός κράτους μέλους, τα άλλα κράτη μέλη οφείλουν κάθε συνδρομή και βοήθεια στο πλαίσιο των δυνατοτήτων τους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Αυτό δεν επηρεάζει την ειδική φύση των πολιτικών ασφάλειας και άμυνας ορισμένων κρατών μελών.
Οι δεσμεύσεις και η συνεργασία σε αυτόν τον τομέα παραμένουν συνεπείς με τις δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί στο πλαίσιο του Οργανισμού Βορειοατλαντικής Συνθήκης, ο οποίος εξακολουθεί να αποτελεί τη βάση της συλλογικής άμυνας των κρατών μελών του και το μέσο για την επίτευξή του».
