Φωτογραφία ανάρτησης: Lightning | © Εικόνα από PIRO στο Pixabay
Σήμερα αναλαμβάνω ένα αρχαίο κομμάτι σοφίας και ουσιαστικά χτίζω πάνω στο τελευταίο αναλαμπή έμπνευσης και σε κάποιον που είναι λίγο μεγαλύτερος ανάρτηση στο. Η ζωή είναι ένα παιχνίδι.
Και μου αρέσει ήδη Ουίλιαμ Σαίξπηρ Όπως εύστοχα και όμορφα, ο καθένας μας έχει τη δική του είσοδο και τη δική του έξοδο. Τώρα υποθέτω ότι όλοι παίζουμε το ίδιο κομμάτι. Η αρχή και το τέλος είναι πάντα στημένες. Ίσως ο καθένας μας να έχει τον δικό του ρόλο σε αυτό και, ανάλογα με το φιλοσοφικό μας μοντέλο, να γράψουμε λίγο πάνω στο σενάριο ή και καθόλου.
Αυτό όμως που μπορούμε να κάνουμε είναι να παίξουμε τον ρόλο μας όσο καλύτερα μπορούμε, γνωρίζοντας ότι θα είναι η μοναδική μας παράσταση. Και αν ήταν καλή στο τέλος, τότε αυτή η μία παράσταση είναι αρκετή. Χάρη στα μαθηματικά, γνωρίζουμε ότι ακόμα και στη μικρότερη απόσταση υπάρχει τουλάχιστον ένα άπειρο που μπορεί να βρεθεί.
Ειδικά στη σημερινή μη επιστημονική εποχή, εξηγεί επίσης γιατί τόσοι πολλοί από εμάς απολαμβάνουμε συνέχειες και σειρές, επειδή μας κάνουν να πιστεύουμε ότι τα πράγματα στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν.
Και με αυτή τη σκέψη θα τελειώσω τώρα αυτό το άρθρο - ελπίζω ότι θα σας δελεάσει να σκεφτείτε περαιτέρω...
