Επιλεγμένη φωτογραφία: Rassemblement National | © Grégory ROOSE στο Pixabay
Για να φτάσουμε στο θέμα μετά από όλες τις αναρτήσεις στο blog, ο εθνικισμός δεν λειτουργεί πλέον, τουλάχιστον όχι στην Ευρώπη! Τα λαϊκά έθνη που απαιτούνται για αυτό δεν υπάρχουν πια και αν υπάρχουν, τότε είναι μεγέθη που παίζουν ελάχιστο ή καθόλου ρόλο στις μέρες μας.
Ο κόσμος κινείται πιο γρήγορα από όσο νομίζουμε και όλες οι κοινωνίες έχουν αφήσει πολύ πίσω την ιδέα του εθνικισμού για πολύ καιρό, τόσο πολύ που όσοι ενδιαφέρονται λιγότερο πολιτικά αρχίζουν τώρα να τρέχουν πίσω από τους τσαρλατάνους που τραβούν αυτό το εντελώς απαρχαιωμένο ιδέα από τα συρτάρια πάλι? Είναι πολύ χρήσιμο το γεγονός ότι σχεδόν κανείς δεν χρειάστηκε να βιώσει ο ίδιος τις τελικές συνέπειες του εθνικισμού.
Ας ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στη Γερμανία, ως παράδειγμα για τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η Γερμανία έχει 80 εκατομμύρια κατοίκους, με το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού (baby boomers) να ολισθαίνει αργά αλλά σταθερά στην ηλικία συνταξιοδότησης. Δεν καταφέραμε πλέον να διατηρήσουμε το δικό μας πληθυσμιακό μέγεθος για μεγάλο χρονικό διάστημα και ήδη από τη δεκαετία του 1970 γινόταν λόγος για μια μη αναστρέψιμη εξέλιξη. Όχι μόνο εξαιτίας αυτού, αλλά επειδή είναι απλώς η ανθρώπινη φύση, νέα τμήματα του πληθυσμού μεταναστεύουν στη Γερμανία εδώ και δεκαετίες.
Η Γερμανία φιλοξενεί πλέον ανθρώπους από περισσότερες από 130 χώρες, αν και πολύ λίγοι από αυτούς θεωρούν τους εαυτούς τους Γερμανούς με την έννοια της εθνότητας: είναι επίσης Πολωνοί, Ιταλοί, Τούρκοι, Σέρβοι, Βόσνιοι, Κιργίζοι, Κινέζοι, Ινδοί, Ρώσοι, Μαροκινοί και Οι Αυστριακοί και ως εκ τούτου δύσκολα ή καθόλου μπορούν να ενσωματωθούν σε ένα γερμανικό εθνικό έθνος - θα ήταν απαραίτητη εδώ μια πιο σύγχρονη εθνική κατανόηση, κάτι που δεν μπορούν να καταλάβουν αυτοί οι τσαρλατάνοι που διακινούν ξανά τον εθνικισμό σήμερα.
Αυτό που κάνει τα πράγματα χειρότερα είναι ότι καταργήσαμε τη στράτευση όχι επειδή ήταν πολύ ακριβή, αλλά μόνο επειδή η πλειοψηφία των Γερμανών δεν είναι πλέον διατεθειμένη να υπερασπιστεί τη «χώρα μας». Τώρα που βρισκόμαστε και πάλι αντιμέτωποι με το ζήτημα της άμυνας, βρισκόμαστε σε ένα θανατηφόρο δίλημμα, γιατί όσοι απέφυγαν με κάθε τρόπο τη στράτευση, τώρα φτάνουν στην ηλικία που δεν χρειάζεται πλέον να υπηρετήσουν (baby boomers). ζητώντας όλο και περισσότερο την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία. Οι χειρότεροι από αυτούς ξαναβρίσκουν τη συνείδησή τους, το παίζουν καλά και «αγοράζουν» τον βαθμό του αξιωματικού τους, ώστε σε περίπτωση πολέμου να επιβιώσουν με επιτελεία όσο το δυνατόν πιο μακριά από το μέτωπο - και πάλι σε βάρος των συμπολιτών τους.
Αλλά ακόμα κι αν υπήρχαν αρκετοί Γερμανοί στο μέλλον που θα ήταν πρόθυμοι να πολεμήσουν για τη χώρα τους, βρισκόμαστε στη θλιβερή κατάσταση που η πλειονότητά τους δεν είναι κατάλληλοι για κάτι τέτοιο - η ευημερία έχει προ πολλού κάνει το φόρο της.
Ως έθνος εμείς οι Γερμανοί δεν πάμε καθόλου καλά. Και δεν μπορούμε να μας παρηγορεί το γεγονός ότι οι γειτονικές μας χώρες δεν είναι, αν όχι καθόλου, σε καλύτερη θέση από αυτή την άποψη. Με τον πόλεμο στην Ουκρανία, τον οποίο η Ρωσική Ομοσπονδία θα ήθελε να επεκτείνει στην υπόλοιπη Ευρώπη, όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι αρχίζουν τώρα να ανησυχούν για την άμυνά τους.
Εάν εμείς οι Ευρωπαίοι πιστεύουμε τώρα ότι εμείς ως έθνη -οι Πολωνοί είναι οι πρώτοι που ακολουθούν αυτόν τον λάθος δρόμο- μπορούμε ακόμα να υπερασπιστούμε τις χώρες μας, μας συμβουλεύουν λάθος. Δεν μπορούσαμε πλέον να το κάνουμε αυτό στους δύο τελευταίους παγκόσμιους πολέμους και επομένως δεν θα μπορούμε να το κάνουμε σήμερα - κάτω από πολύ πιο δύσκολες συνθήκες!
Αν θέλουμε να βγούμε από αυτό το χάος με κάθε λογική, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πολύ γρήγορα ότι ο εθνικισμός δεν λειτουργεί πλέον και ότι χρειαζόμαστε ένα διαφορετικό κοινωνικό μοντέλο: επί δεκαετίες εμείς οι Ευρωπαίοι φεντεραλιστές προωθούμε την ευρωπαϊκή ιδέα!
Μόνο αυτή η ιδέα θα μπορούσε να διασφαλίσει σήμερα ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε επιτυχώς την επιθετικότητα από το εξωτερικό - πιο πρόσφατα τη ρωσική επιθετικότητα: Γερμανοί, Πολωνοί, Ιταλοί, Τούρκοι, Σέρβοι, Βόσνιοι, Κιργίζοι, Κινέζοι, Ινδοί, Ρώσοι, Μαροκινοί και Αυστριακοί, μεταξύ άλλων, στη συνέχεια να στέκονται μαζί ως Οι Ευρωπαίοι ενάντια στις ρωσικές επιθέσεις και υπερασπίζονται την Ευρώπη τους.
Και όπως μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα στην Ουκρανία, χρειαζόμαστε ακόμα τη βοήθεια των Αμερικανών και των Καναδών καθώς και του υπόλοιπου δυτικού κόσμου.
Η παγκοσμιοποίηση σε συνδυασμό με την ευρωπαϊκή ιδέα έφερε ειρήνη και ευημερία στους περισσότερους από εμάς εδώ και 70 χρόνια και και οι δύο θα μπορούσαν να συνεχίσουν να κάνουν ακριβώς αυτό, μόνο αν όλοι, αυτή τη φορά, εγκαταλείπαμε επιτέλους τον εθνικισμό.
Εάν υπήρχε μια Διατλαντική Ένωση ή ένα Ευρωπαϊκό Ομοσπονδιακό Κράτος, δεν θα έπρεπε να ανησυχούμε για έναν επερχόμενο πόλεμο σήμερα· θα είχαμε το χρόνο, την ευκαιρία και την οικονομική δύναμη να αντιμετωπίσουμε τα πραγματικά προβλήματα και προκλήσεις του κόσμου.
Αλλά ως έχει, οι εθνικιστές ανάμεσά μας συνεχίζουν να παίζουν πόλεμο σε βάρος των παιδιών και των εγγονιών μας!
