Σκέψεις για την πολιτική εξοπλισμών

Φωτογραφία ανάρτησης: Armor | © Alina Kuptsova στο Pixabay 

Η υπόθεση μου είναι ότι η πολιτική εξοπλισμών χρησιμεύει για την άμυνα του εαυτού μας.

Τουλάχιστον από τους Φοίνικες, τα βασικά της εξοπλιστικής πολιτικής ήταν γενικά γνωστά. Οι βάσεις αυτές αποτελούνται από δύο επιτακτικές ανάγκες, αφενός τη στρατιωτική χρησιμότητα και αφετέρου την οικονομική σκοπιμότητα. Και τα δύο πρέπει να εναρμονιστούν μεταξύ τους και να καθορίσουν τελικά τη δική του στρατιωτικοπολιτική διεκδίκηση.

Τα όπλα, ο εξοπλισμός και ο εξοπλισμός πρέπει όχι μόνο να είναι της καλύτερης δυνατής ποιότητας, αλλά και στην απαραίτητη ποσότητα και, επιπλέον, να μπορούν να συντηρούνται και να αντικαθίστανται ανά πάσα στιγμή. Για τη δική σας επιτυχία, είναι επιτακτική ανάγκη να σημειώσετε ότι μπορείτε πάντα να παράγετε περισσότερα όπλα, συσκευές και εξοπλισμό από αυτά που μπορεί να καταστρέψει ένας πιθανός αντίπαλος.

Τόσο η ποιότητα όσο και η ποσότητα υπόκεινται πάντα σε οικονομική σκοπιμότητα.

Έτσι ονομάζονται οι ακρογωνιαίοι λίθοι της πολιτικής εξοπλισμών. Ο οπλισμός πρέπει να είναι στρατιωτικά λογικός και οικονομικά προσιτός. Η αποτελεσματικότητα και η βιωσιμότητα είναι οι λέξεις-κλειδιά εδώ.

Θα ήθελα να το δείξω αυτό με πέντε παραδείγματα: αεροπλανοφόρα, υποβρύχια, αεροπλάνα, ελικόπτερα και τανκς.

Ένα σύγχρονο αεροπλανοφόρο (ΗΠΑ) κοστίζει 10 δισεκατομμύρια ευρώ το καθένα και πρέπει να συντηρηθεί για περισσότερα από 30 χρόνια. Μπορούμε επίσης να υποθέσουμε ότι τουλάχιστον 10 από αυτούς πρέπει να είναι παρόντες για να είναι σε θέση να διασφαλιστεί η παρουσία και η αντικατάσταση.

Η πολυπλοκότητα, ο χρόνος παραγωγής και το κόστος συντήρησης ενός αεροπλανοφόρου αποτελούν παραδείγματα για το πώς ένα τέτοιο εξοπλιστικό έργο μπορεί να εγγυηθεί οικονομικά μόνο από τον δικό του κύκλο παραγωγής και συντήρησης. Αυτό σημαίνει ότι απαιτούνται ειδικά ναυπηγεία, που δεν διασφαλίζουν τίποτα άλλο από την παραγωγή και τη συντήρηση αεροπλανοφόρων για δεκαετίες. Αυτό με τη σειρά του απαιτεί επαρκή αριθμό αεροπλανοφόρων για την οργάνωση αυτού του κύκλου με οικονομικά δικαιολογημένο τρόπο.

Όσον αφορά την πολιτική εξοπλισμών, θα ήταν εντελώς παράλογο να θέλει κανείς να ναυπηγήσει μόνο ένα ή δύο αεροπλανοφόρα. Είναι πιο λογικό να μειωθεί η παραγωγή και η συντήρηση των αεροπλανοφόρων στον υψηλότερο κοινό παρονομαστή, εάν είναι δυνατόν. Το ΝΑΤΟ θα ήταν ένα καλό σημείο αναφοράς εδώ.

Τα υποβρύχια είναι πολύ φθηνότερα στην παραγωγή και συντήρηση. Από την άλλη πλευρά, οι ποσότητες που δικαιολογούνται από πλευράς εξοπλιστικής πολιτικής είναι ήδη εκατοντάδες, και αυτές πρέπει επίσης να διατηρηθούν και να αντικατασταθούν για δεκαετίες. Και εδώ είναι λογικό να επιτύχετε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη τυποποίηση και να χρησιμοποιήσετε τις αντίστοιχες εγκαταστάσεις παραγωγής αποκλειστικά για τον δικό σας κύκλο παραγωγής και συντήρησης.[1]

Από στρατιωτική άποψη, τα αεροπλάνα, τα ελικόπτερα και τα τανκς είναι κλασικά «καταναλωτικά αγαθά χύδην» και επομένως πρέπει να παράγονται και να επισκευάζονται στις μεγαλύτερες δυνατές ποσότητες για να μπορούν να ανταποκρίνονται καθόλου σε στρατιωτικές και οικονομικές απαιτήσεις. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μπορεί κανείς σίγουρα να μιλήσει για στοιχεία παραγωγής εδώ, που το καθένα ανέρχεται σε χιλιάδες. Και εδώ, επίσης, θα ήταν λογικό να οργανώσετε έναν κύκλο παραγωγής και επισκευής και να τον βελτιστοποιήσετε ώστε να ανταποκρίνεται στις δικές σας απαιτήσεις.

Τα πέντε παραδείγματα που αναφέρονται παραπάνω μπορούν κατά τη γνώμη μου να επεκταθούν σε όλα τα όπλα, κάθε συσκευή και όλο τον εξοπλισμό και σαφώς υποδηλώνουν ότι η πολιτική εξοπλισμών -τουλάχιστον στην ουσία- είναι πάντα μια ανάπτυξη, παραγωγή, συντήρηση και απόρριψη οργανωμένη επί πολλές δεκαετίες όπλων, συσκευών και εξοπλισμός, ο οποίος πρέπει να συγκεντρωθεί στο υψηλότερο δυνατό κοινό επίπεδο, καθώς δεν έχει μόνο οικονομικό νόημα, αλλά και από άποψη πολιτικής ασφάλειας.

Η άμυνα είναι πάντα μεγάλο κόστος. Οι προσπάθειες ελαχιστοποίησης αυτού του κόστους παρακάμπτοντας μια βιώσιμη πολιτική εξοπλισμών μέσω «ατομικών λύσεων», «μερισμάτων ειρήνης» ή ακόμη και «εμπόριο όπλων» πάντα αποτυγχάνουν συνολικά και ειδικά στις περιόδους υπεύθυνης πολιτικής εξοπλισμών και θέτουν επίσης σε κίνδυνο τη δική του ασφάλεια.

-------

[1] Η κατασκευή ενός υποβρυχίου κάθε λίγα χρόνια και αυτό για όλους εκείνους τους πελάτες που θέλουν να αντέξουν οικονομικά ένα δεν είναι πολιτική εξοπλισμών.

«Οι θρησκείες του χόκεϊ και τα αρχαία όπλα δεν ταιριάζουν με έναν καλό εκρηκτικό στο πλευρό σου, παιδί μου».

Harrison Ford ως Han Solo στο Star Wars Episode IV: A New Hope (1977)

---