Φωτογραφία ανάρτησης: δύο κούπες μπύρας | © Pixabay
Όχι προς δόξα της ανθρωπότητας, από αμνημονεύτων χρόνων η πραγματική αξία των κοινοτήτων έχει διαμορφωθεί από τον αριθμό των ικανών στρατιωτικών ανθρώπων που μπορούν να δημιουργήσουν. Τουλάχιστον προς απογοήτευσή μου, λίγα θα αλλάξουν στους επόμενους αιώνες - ο «ένας κόσμος» μας θα συνεχίσει να είναι μια ουτοπία.
Η ικανότητα του ατόμου να υπερασπιστεί τον εαυτό του απαιτεί φυσική, ψυχική και χαρακτήρα καταλληλότητα καθώς και την προθυμία να σκοτώσει για την κοινότητα καθώς και να σκοτωθεί ο ίδιος. Η πραγματική μαχητική δύναμη μιας κοινότητας προκύπτει από την ένταξη των ικανών για εργασία στην αντίστοιχη κοινότητα και την υποστήριξή τους από αυτήν.
Κατά τη διάρκεια των χιλιετιών, αναπτύχθηκαν και άλλες κοινοτικές υπηρεσίες, δηλαδή η υπηρεσία διατήρησης της ειρήνης και της τάξης, υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης, καθώς και υπηρεσίες θεραπείας, νοσηλείας και φροντίδας, οι οποίες κατά τη γνώμη μου μπορούν να εξισωθούν με τη στρατιωτική θητεία στην καθημερινή τους σημασία για την κοινότητα.
Κάθε κοινότητα πρέπει να στρατολογεί αρκετά μέλη για όλες αυτές τις υπηρεσίες προκειμένου να είναι σε θέση να επιλέξει ιδανικά τις καλύτερες, γιατί αυτό είναι απαραίτητο για μια λειτουργική κοινοτική ζωή και αποφασιστικό σε περίπτωση στρατιωτικής σύγκρουσης.
Οι κοινότητες μπορούν να εξασφαλίσουν τις αντίστοιχες υπηρεσίες τους κάνοντας έκκληση στα μέλη τους να τις παρέχουν εθελοντικά (π.χ. ομοσπονδιακή εθελοντική υπηρεσία). Εάν αυτό δεν είναι αρκετό, επαγγελματίστε μεμονωμένες ή όλες τις υπηρεσίες (π.χ. αστυνομία) ή κάντε επίσης τα μέλη τους υποχρεωτικά (π.χ. στρατιωτική θητεία).
Είναι χαρακτηριστικό κάθε κοινότητας εάν και πώς μπορεί να εξασφαλίσει τις κοινοτικές υπηρεσίες της και, κυρίως, αν καταφέρνει να πετύχει μια επιλογή από τις καλύτερες.
Αρχικά, τα μέλη όλων των κοινοτήτων κέρδιζαν την αξία παρέχοντας υπηρεσίες στην κοινότητα, πράττοντάς το εθελοντικά και με τρόπο κερδοφόρο για την κοινότητα.
Στο μεταξύ, φαίνεται ότι η υπηρεσία για την κοινότητα έχει γίνει επάγγελμα, ότι η υποχρεωτική υπηρεσία δεν είναι ούτε σύγχρονη ούτε αποδεκτή από την κοινότητα και ότι η εθελοντική εργασία έχει αποκτήσει εξωτική θέση.
Αυτό που είναι εντυπωσιακό εδώ στη Γερμανία είναι ότι οι πλέον επαγγελματίες υπάλληλοι - σε όλες τις υπηρεσίες - όχι μόνο υποστηρίζονται ελάχιστα και επομένως δεν είναι πλέον δυνατή η επιλογή των καλύτερων, αλλά η υπηρεσία τους στην κοινότητα δεν θεωρείται πλέον ως "αξία". Ακόμη χειρότερα, η συμβολή στην κοινότητα θεωρείται ελάττωμα.
θα ήταν σωστό
- να αυξηθεί το επίδομα διαβίωσης, είτε φροντιστής είτε στρατιωτικός, ώστε η κοινότητα να έχει ανά πάσα στιγμή διαθέσιμους επαρκείς και καλύτερα καταρτισμένους επαγγελματίες υπαλλήλους·
- να προωθήσει την εθελοντική υπηρεσία στην κοινότητα με τέτοιο τρόπο ώστε να θεωρείται και πάλι γενικά ως αξία.
είναι λάθος
- να διορθωθεί η φαινομενική έλλειψη επίσημων καθηκόντων αναγκάζοντας όσους δεν μπορούν ή δεν πρόκειται να αποφύγουν τα επίσημα καθήκοντα σε καθήκοντα τα οποία συχνά δεν μπορούν να εκπληρώσουν ούτε για τα οποία στη συνέχεια εκτιμώνται επαρκώς από την κοινότητα.
Και είναι εντελώς αδύνατο
- ότι μέλη μιας κοινότητας που αφενός έχουν αποφύγει τα ίδια την υποχρεωτική υπηρεσία και αφετέρου δεν έχουν κάνει ποτέ καμία υπηρεσία οικειοθελώς, θέλουν να αναγκάσουν άλλους σε υποχρεωτική υπηρεσία!
Όπως είπα, κάθε κοινότητα χαρακτηρίζεται και θα την δουν και άλλοι καθώς οργανώνει και διασφαλίζει τις κοινοτικές της υπηρεσίες. Και εκείνες οι κοινότητες που δεν μπορούν να τις εξασφαλίσουν τελικά θα διαλυθούν σε κοινή καλή θέληση.
«Και, λοιπόν, συμπατριώτες μου Αμερικανοί, μη ρωτάτε τι μπορεί να κάνει η χώρα σας για εσάς. ρωτήστε τι μπορείτε να κάνετε για τη χώρα σας.
John F. Kennedy στην εναρκτήρια ομιλία του
Συμπολίτες μου του κόσμου, ρωτήστε όχι τι θα κάνει η Αμερική για εσάς, αλλά τι μπορούμε να κάνουμε μαζί για την ελευθερία του ανθρώπου».
