Φωτογραφία ανάρτησης: ποδηλάτης | © Pixabay
Με αυτό δεν εννοώ «να σηκώσω και να αποχωρήσω», αλλά σε αυτό το άρθρο αναφέρομαι στους συμπολίτες που αποφάσισαν να κάνουν ποδήλατο μέσα και γύρω από το Heilbronn.
Πρώτα απ 'όλα, η ποδηλασία ήταν πάντα μια πρόκληση στο Heilbronn, τουλάχιστον όσο θυμάμαι τον εαυτό μου.
Στην εποχή μου ήταν σύνηθες για εμάς τους Heilbronner να ξεκινάμε με ένα τρίκυκλο, να πηγαίνουμε σε ένα σκούτερ και μετά να παίρνουμε το πρώτο μας ποδήλατο με τροχούς προπόνησης. Και μόλις μπορούσες να κάνεις ποδήλατο σωστά και ανεξάρτητα, ήρθε η ώρα να πάρεις το δίπλωμα του ποδηλάτου σου όσο ήσουν ακόμα στο δημοτικό. Η ισορροπία και η αργή οδήγηση ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις, γιατί όλοι ήμασταν πολύ καλοί στο να τρέχουμε στις στροφές.
Στην αρχή, για εμάς τα παιδιά της πόλης, το ποδήλατο ήταν ένα νέο παιχνίδι με το οποίο μπορούσε κανείς να κάνει πολλές αταξίες στο δρόμο. Φυσικά, σπρώχναμε τα ποδήλατα στα πεζοδρόμια, γιατί τότε ήταν θέμα τιμής. Αργότερα, το ποδήλατο ήταν περισσότερο ένα μέσο για να φτάσετε στα γύρω χωριά, γιατί ήταν πάντα καλύτερο και πιο άνετο να περπατάτε μέσα στο Heilbronn.
Ο αρχικός μου ενθουσιασμός για το ποδήλατο σταμάτησε πολύ νωρίς από ένα δέντρο, το οποίο όχι μόνο κατέστρεψε το πρώτο μου ποδήλατο, αλλά μου άφησε μόνιμες αναμνήσεις μέχρι σήμερα και με έκανε επίσης ενθουσιώδη πεζό.
Δύο από τους συμμαθητές μου που έκαναν ποδήλατο ήταν λιγότερο τυχεροί, ο πρώτος έπεσε πάνω από ένα φορτηγό με το απολυτήριο του σχολείου στο χέρι και ο δεύτερος παραβλέφθηκε από μια γιαγιά στο αυτοκίνητο κατά τη διάρκεια της καθημερινής του εκπαίδευσης με ποδήλατο, η οποία τον πήγαινε τακτικά από το Heilbronn στο Waldenburg και πάλι, ευτυχώς επέζησε, αλλά τελείωσε απότομα την αθλητική του καριέρα.
Σήμερα, το Heilbronn εξακολουθεί να είναι η ίδια πόλη, αλλά ο αριθμός των ποδηλάτων και οι χρήσεις τους έχει σαφώς αυξηθεί ή αλλάξει σημαντικά. Δεν είστε πλέον ασφαλείς από τους συμπολίτες σας σε μονοπάτια ή ακόμα και σε δασικά μονοπάτια. Άνθρωποι, σκυλιά και ελάφια τρομάζουν από ποδήλατα εκτός δρόμου με βοηθητικούς κινητήρες που ξεσπούν από τους θάμνους και τους φράκτες, πάνω στους οποίους νέοι και λαμπεροί συνταξιούχοι σφυρίζουν στα δάση και στα χωράφια. Ακόμη και η πεζοδρομημένη ζώνη έχει γίνει Μέκκα για τους λάτρεις των θορυβωδών ποδηλάτων που σίγουρα δεν έχουν ακούσει ποτέ για αμοιβαία εκτίμηση.
Από την άλλη πλευρά, γνωστοί ποδηλάτες, φίλοι και επίσης το καλύτερο μισό μου αναφέρουν καταστάσεις τριχοφυΐας όταν προσπαθούν να ακολουθήσουν καθορισμένους ποδηλατόδρομους μέσω του Heilbronn.
Ως εκ τούτου, θα ήθελα να υπενθυμίσω σε όλους το εξής: η βάση κάθε συνύπαρξης είναι η αμοιβαία εκτίμηση και στην περίπτωση που αναφέρθηκε, το καθήκον του ισχυρότερου ή ταχύτερου να δώσει ιδιαίτερη προσοχή στους άλλους χρήστες του δρόμου. Πρώτα έρχονται τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι, τα άτομα με ορατές αναπηρίες και μετά οι υπόλοιποι πεζοί. Στη συνέχεια οι ποδηλάτες και τα σιδηροδρομικά οχήματα. Τέλος οι μοτοσυκλέτες, τα αυτοκίνητα και τέλος τα λεωφορεία και τα φορτηγά.
Με αυτό και λίγη περισσότερη φιλικότητα, η καθημερινή ζωή στο Heilbronn θα πρέπει επίσης να είναι πιο εύκολη!
Αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο τρέχων σχεδιασμός ποδηλατόδρομων εντός και γύρω από το Heilbronn δεν είναι βέλτιστος και σαφώς χρειάζεται βελτίωση.
Νομίζω ότι η ιδέα της δημιουργίας οδών ταχείας κυκλοφορίας για ποδήλατα έξω από την περιοχή της πόλης είναι καλή. Αλλά πρέπει επίσης να βεβαιωθείτε ότι στη συνέχεια αυτά είναι κατάλληλα για ποδήλατα και δεν συνδέονται με αγροτικά μονοπάτια, γιατί αυτό δημιουργεί περιττές επικίνδυνες καταστάσεις.
Όταν τελειώνουν στην πόλη του Heilbronn, αυτοί οι ποδηλατόδρομοι express, όπως οι αυτοκινητόδρομοι, δεν πρέπει να καταλήγουν σε τοίχο, αλλά πρέπει να εκτρέπουν ομαλά την εισερχόμενη κυκλοφορία στην πόλη, ακόμα κι αν είναι «μόνο» ποδηλάτες. Επιπλέον, πρέπει να υπάρχει επαρκής χώρος στάθμευσης για ποδήλατα, όπως και για αυτοκίνητα, από τον οποίο οι ποδηλάτες μπορούν να συνεχίσουν με τα πόδια.
Το γεγονός ότι το ίδιο το δίκτυο ποδηλατοδρόμων στο Heilbronn μοιάζει περισσότερο με πάπλωμα συνονθύλευμα, το οποίο αποτελείται επίσης περισσότερο από τρύπες παρά από χαλί και του οποίου οι αντίστοιχες αρχές και άκρες είναι μερικές φορές επικίνδυνες για το κοινό, δεν χρειάζεται να το πούμε στους ποδηλάτες.
Ωστόσο, δεδομένου ότι η υπάρχουσα υποδομή μεταφορών του Heilbronn δύσκολα θα αυξηθεί ως προς την έκταση τις επόμενες δεκαετίες, δεν νομίζω ότι αποτελεί λύση για περαιτέρω διαίρεση του διαθέσιμου χώρου μεταξύ των διαφόρων χρηστών του δρόμου. Προτείνω λοιπόν τα εξής:
Οι υφιστάμενες λωρίδες ποδηλασίας στο εσωτερικό της πόλης, εκτός από τις υπάρχουσες και πραγματικά λειτουργικές λωρίδες ποδηλασίας express, είτε θα προστεθούν εκ νέου στο δρόμο είτε στο πεζοδρόμιο. Αλλά αυτά είναι προετοιμασμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν με ασφάλεια και εύκολα από όλους τους χρήστες του δρόμου.
Η ροή και ιδιαίτερα η ακίνητη κυκλοφορία (στάθμευση σε πεζοδρόμια!) πρέπει πάντα να δίνει προτεραιότητα στο «ασθενέστερο» όχημα, το οποίο δύσκολα θα δημιουργήσει προβλήματα σε περιόδους που ευνοούνται τα 30 km/h στο κέντρο της πόλης.
Στη συνέχεια, τα ποδήλατα προσπερνώνται ακόμη και στη λεωφόρο με επαρκή απόσταση, εάν δεν περνούν τα ίδια μέσα από το μποτιλιάρισμα εκεί. Αλλά και οι ποδηλάτες αρχίζουν να είναι και πάλι προσεκτικοί και, αν προτιμούν την πεζοδρομημένη ζώνη από τη λεωφόρο, τελικά σπρώχνουν το ποδήλατό τους λίγα μέτρα ή δίνουν τη θέση τους σε πεζούς στο πεζοδρόμιο.
Εάν τώρα αντιλέγετε ότι αυτό δεν θα ήταν δυνατό στο Heilbronn, τότε μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι υπάρχουν ήδη μοντέλα που λειτουργούν στην περιοχή Heilbronn, όπου ακόμη και όλοι οι χρήστες του δρόμου μοιράζονται τον ίδιο χώρο κυκλοφορίας.
Τέλος, για να έρθουμε ξανά στο θέμα: Πρώτον, χρειαζόμαστε έναν χώρο δρόμου χωρίς λακκούβες και εμπόδια που να αναγνωρίζεται και να χρησιμοποιείται ως τέτοιος από όλους τους χρήστες του δρόμου. Δεύτερον, τα πεζοδρόμια, τα οποία ελπίζουμε ότι θα αναπτυχθούν καλά, θα είναι επίσης ανοιχτά για τους ποδηλάτες, αλλά θα ευθυγραμμιστούν με τους πεζούς εκεί. Και τρίτον, πρέπει να υπάρχει επαρκής χώρος στάθμευσης για ποδήλατα αλλά και για αυτοκίνητα.
Και αγαπητοί ποδηλάτες, αν δεν τολμήσετε να κάνετε το ποδήλατό σας στη λεωφόρο, τότε δεν χρειάζεται να εκτονώσετε την απογοήτευσή σας στους συνταξιούχους ή ακόμα και στα παιδιά στον πεζόδρομο. Διότι, όπως ήδη αναφέρθηκε στην αρχή, η οδήγηση με ποδήλατο δεν είναι σε καμία περίπτωση «κουμπώνοντας και πεντάλ».
Επίσης Ντέτλεφ Στερν έχει ήδη αποκτήσει εμπειρία με το ποδήλατο στο Heilbronn και αυτό στην ανάρτηση ιστολογίου "Από καθημερινός πεζός μέχρι καθημερινός ποδηλάτης(Οκτώβριος 2019).
«Η ζωή είναι σαν να οδηγείς ποδήλατο. Για να διατηρήσεις την ισορροπία σου πρέπει να συνεχίσεις να κινείσαι».
Albert Einstein, Einstein: His Life and Universe (2007: 367)
