Φωτογραφία ανάρτησης: Σελιδοδείκτης | © Kertlis by Getty Images
Annie Midori Atherton | Ο Ατλαντικός
Ο μινιμαλισμός είναι τακτοποιημένος, αλλά η ακαταστασία κάνει ένα σπίτι — Δεν μου αρέσει η εμφάνιση των αταίριαστων σκουπιδιών, αλλά το χάος ικανοποιεί μια βαθύτερη συναισθηματική ανάγκη. (τελευταία πρόσβαση στις 20.2.2024 Φεβρουαρίου 11.30, XNUMX:XNUMX π.μ.)
«Οι περισσότερες σχέσεις μου, συμπεριλαμβανομένου του πατέρα μου, δεν έκαναν ιδιαίτερα μεγάλες ζωές. Τα ονόματά τους δεν είναι χαραγμένα σε κτίρια ούτε επισυνάπτονται σε υποτροφίες. Μόνο λίγοι άνθρωποι τους σκέφτονται ακόμα, και ένας από αυτούς τους ανθρώπους είμαι εγώ. Όμως τα προσωπικά τους υπάρχοντα μένουν και λένε: Κάποιος ήταν εδώ. Καθώς περνάω τη μέρα μου, διπλώνω ρούχα ή σκέφτομαι τι πρέπει να κάνω, η ακαταστασία μου θυμίζει τους ανθρώπους που έχουν γεμίσει τη ζωή μου και, τώρα, το διαμέρισμά μου».
Άλλη μια άποψη για τον μινιμαλισμό, που έχει ήδη συζητηθεί πολλές φορές στο blog. Το επιχείρημα είναι απολύτως κατανοητό και κατανοητό. Θα ήταν συναρπαστικό για μένα να μάθω τι Annie Midori Atherton σε λίγες δεκαετίες με θέμα τον καθαρισμό του θανάτου.
