Ολα έχουν ένα τέλος

έγραψε το 1915 Paul Klee το εξής στο ημερολόγιό του:

«Όσο πιο τρομακτικός αυτός ο κόσμος (όπως σήμερα) τόσο πιο αφηρημένη είναι η τέχνη, ενώ ένας χαρούμενος κόσμος παράγει γήινη τέχνη».

Paul Klee, καταχώρηση ημερολογίου (1915, #951)

Γι' αυτό θα ήθελα να ανέβω Jacob van Hoddis για να τραβήξει την προσοχή. Τα ποιήματά του εκτιμήθηκαν ιδιαίτερα από τους Ντανταϊστές τη δεκαετία του 1910, ιδιαίτερα προς το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

αυγή

Σπίτι τρελάμαστε στενοχωρημένοι και γερασμένοι,
η φωτεινή κίτρινη νύχτα έχει ξεθωριάσει.
Βλέπουμε, όπως πάνω από τα φαναράκια, κρύα
και σκούρο μπλε, ο ουρανός απειλεί και λάμπει.

Τώρα οι μακρύι δρόμοι άνεμος, σκληρός
και εντοπίστηκε, σύντομα, στο πλατύ μεγαλείο των ημερών.
Ο δυνατός Aurore τον φέρνει εδώ,
με χοντρά, κόκκινα παγωμένα δάχτυλα, δειλά.

Jacob van Hoddis

Δημοσιεύθηκε στις 11 Ιανουαρίου 1911 Jacob van Hoddis στο περιοδικό «Der Demokratie» το παρακάτω ποίημα.

τέλος του κόσμου

Το καπέλο του πολίτη πετάει από το μυτερό κεφάλι του,
Σε όλο τον αέρα αντηχεί σαν κραυγή.
Οι στέγες πέφτουν και πάνε στα δύο
Και στις ακτές – διαβάζει κανείς – η παλίρροια ανεβαίνει.

Η καταιγίδα είναι εδώ, οι άγριες θάλασσες χοροπηδούν
Στην ξηρά για να συντρίψει χοντρά φράγματα.
Οι περισσότεροι άνθρωποι κρυώνουν.
Τα τρένα πέφτουν από τις γέφυρες.

Jakob van Hoddis, 1911

Jacob van Hoddis θεωρείται ποιητής του λογοτεχνικού εξπρεσιονισμού και θεωρείται επίσης από ορισμένους ως ένας από τους λίγους Γερμανούς εκπροσώπους του σουρεαλισμού, πιθανώς λόγω των ντανταϊστικών στοιχείων στα ποιήματά του.

Ο αδελφός του πέθανε για τη Γερμανία στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι αδερφές του κατέφυγαν στην Παλαιστίνη με τη μητέρα τους το 1933 και δολοφονήθηκε από τους συμπατριώτες του Γερμανούς στο Σόμπιμπορ το 1942.

Παρεμπιπτόντως, το όνομα van Hoddis είναι μια ταραγμένη λέξη από το όνομα γέννησής του Χανς Ντέιβιντσον.