Δύο ποιήματα

Χαρακτηριστική φωτογραφία: Caspar David Friedrich, Moonrise at the Sea

Το πρώτο ποίημα είναι από Charles Baudelaire, ο οποίος με την ποιητική του συλλογή «Les Fleurs du Mal«από τα έτη 1857 έως 1868 θεωρείται σημαντικός πρωτοπόρος της λογοτεχνικής νεωτερικότητας στην Ευρώπη. Η συλλογή περιλαμβάνει αρκετά καλά 150 ποιήματα σε έξι κατηγορίες, και μου αρέσει ιδιαίτερα το Spleen (LXXX), κυρίως επειδή η μελαγχολία που η λογοτεχνία θέλει να αποκαλεί μελαγχολία μπορεί πολύ εύκολα να κατακλύσει τα πάντα και τους πάντες αυτές τις μέρες.

Σπλήνα

Quand le ciel bas et loud pèse comme un couvercle
Sur l'esprit missed en proie aux longs ennuis,
Et que de l'horizon embrassant tout le cercle
II nous verses un jour noir plus triste que les nuits;
Όταν η γη αλλάζει σε υγρή ατμόσφαιρα,
Où l'Espérance, comme une chauve-souris,
S'en va battant les murs de son aile δειλά
Et se cognant la tête à des plafonds pourris;
Το Quand la Pluie étalant βλέπει απέραντα τρένα
D'une vaste φυλακή imite les barreaux,
Et qu'un people muet d'infâmes araignées
Vientre ses filets au fond de nos cerveaux,
Des cloches tout à coup sauten avec furie
Et lance verse le ciel un affreux hurlement,
Ainsi que des esprits errants et sans patrie
Qui se mettent à geindre opiniâtrement.
– Et de longs corbillards, sans tambours ni musique,
Βολική νηστεία dans mon âme; l'Espoir,
Vaincu, pleure, et l'Angoisse atroce, despotique,
Sur mon crâne κλίση φυτών son drapeau noir.

Charles Baudelaire, Les Fleurs du Mal

Ένα άλλο ποίημα που επίσης αποτυπώνει καλά τη διάθεση της σημερινής μας κατάστασης είναι το by Paul Marie Verlaine και αποτελεί μέρος της ποιητικής του συλλογής «Poèmes saturniens» του 1866, η οποία περιλαμβάνει συνολικά 37 ποιήματα σε πέντε κατηγορίες.

Αυτό που ακολουθεί το 1944 απέκτησε ιδιαίτερη σημασία για την Αντίσταση.

Chanson d'automne

Les sanglots λαχταρά
του βιολιού
     De l'automne
Ευλογήστε την καρδιά μου
D'une langueur
     Μονότονη ομιλία.

Όλα ασφυκτικά
Et bleme, quand
     Sun l'heure,
Θυμάμαι
Des jours anciens
     Et je pleure;

Et je m'en vais
Στον κακό άνεμο
     Qui m'emporte
Deca, dela
Pareil a la
     Feuille morte.

Paul-Marie Verlaine, Poèmes saturniens (1866)

Αν σας αρέσουν και αυτά τα δύο ποιήματα, τότε μπορώ να προτείνω ανεπιφύλακτα τις ποιητικές συλλογές και των δύο ποιητών.

παραλίγο να το έκανα Στεφάν Μαλλαρμέ ξεχασμένα, οι συναντήσεις που ονομάζονταν «Μάρδης» κ.λπ Paul Valéry και Rainer Maria Rilke επηρεάστηκε έντονα και το θυμήθηκα καλά μέσα από το παρακάτω ποίημα.

Θλίψη d'été

Le soleil, sur le sable, ô lutteuse endormie,
En l'or de tes cheveux chauffe un bain langoureux
Et, καταναλωτικά l'encens sur ta joue ennemie,
Το mêλέ έχει τη χαρά να πίνει.

De ce blanc flamboiement l'ammutable accalmie
T'a fait dire, attristée, ô mes baisers peureux
«Nous ne serons jamais une seule momie
Sous l'antique desert et les palmiers heureux!»

Mais la chevelure est une riviere tiède,
Où noyer sans frissons l'âme qui nous obsède
Et trouver ce néant que tu ne connais pas.

Je goûterai le fard pleuré par tes paupières,
Pour voir s'il sait donner au coeur que tu frappas
L'insensibilité de l'azur et des pierres.

Στεφάν Μαλλαρμέ