Φωτογραφία ανάρτησης: Πολίτης | © Ints Vikmanis, Shutterstock
Ένα κίνημα πολιτών δεν γίνεται επειδή μετακινούνται εκεί πολίτες, αλλά μόνο επειδή οι πολίτες που είναι οργανωμένοι σε αυτό αποδέχονται προκλήσεις, δηλαδή μετακινούν αυτές τις προκλήσεις και έτσι αλλάζουν την κοινωνία στο σύνολό της.
Ένα τέτοιο κίνημα πολιτών είναι οι Ευρωπαίοι Φεντεραλιστές, τουλάχιστον μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1950. Η δύναμή του έγινε πιο ξεκάθαρα αισθητή το 1948, όταν ευρωπαίοι πολίτες από όλη την Ευρώπη και πέρα από αυτήν συγκεντρώθηκαν στη Χάγη, αναγκάζοντας τελικά την επαγγελματική πολιτική να αλλάξει τον κόσμο για πάντα.
Από την αρχή, οι ιστορικοί της πρόσφατης ιστορίας αναρωτήθηκαν αν οι φεντεραλιστές θα κατάφερναν να επιτύχουν την ίδια αποτελεσματικότητα στις κοινωνίες μας που είχαν πετύχει προηγουμένως ο φιλελευθερισμός, ο πατριωτισμός ή ακόμα και ο εθνικισμός και τα διάφορα παν-κινήματα.
Όχι μόνο Kirian Klaus Patel Στο βιβλίο του "Project Europe - A Critical History" καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αν και το 1945 σχεδόν όλοι οι Ευρωπαίοι δεν ήθελαν πια πόλεμο, η πλειονότητά τους έδειξαν ελάχιστο ενδιαφέρον για μια λύση αυτού του προβλήματος, δηλαδή μέσω της ευρωπαϊκής ιδέας, αλλά μόνο για τις θετικές επιπτώσεις της στη δική τους, πολύ προσωπική ευημερία.
Έτσι, οι Ευρωπαίοι φεντεραλιστές ήταν αυτοί που, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι τώρα είχαν τη σωστή λύση στα περισσότερα κοινωνικά προβλήματα, έκαναν έντονη εκστρατεία υπέρ της ελευθερίας, της δημοκρατίας και του φεντεραλισμού και κάλεσαν τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Τα πρώτα χρόνια, κατάφεραν ακόμη και ξανά και ξανά να κερδίσουν εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες για αυτήν την ιδέα και ακόμη και να συγκεντρώσουν αυτούς τους πολίτες σε δρόμους και πλατείες σε όλη την Ευρώπη για φιλοευρωπαϊκές δράσεις.
Οι αισιόδοξοι μεταξύ των φεντεραλιστών έβλεπαν τους εαυτούς τους ως το μεγαλύτερο κίνημα ευρωπαίων πολιτών και, πιστεύοντας ότι οι περισσότεροι συμπολίτες τους ήταν πίσω τους, όχι μόνο δημιούργησαν νέες ιδέες όπως δημοτικισμός, αδελφοποίηση πόλεων ή ενίσχυση των περιφερειών, αλλά και γεγονότα από επαγγελματίες πολιτική σε όλο και περισσότερες παραχωρήσεις προς την κατεύθυνση ενός ευρωπαϊκού ομοσπονδιακού κράτους και γενικά εφαρμοστέων ανθρωπίνων δικαιωμάτων καθώς και ευρωπαϊκών πολιτικών δικαιωμάτων.
Αρχικά, η επαγγελματική πολιτική ανταποκρίθηκε στα αιτήματα των φεντεραλιστών χωρίς αν και παρά, αλλά τις τελευταίες δεκαετίες μπόρεσε να συνεννοηθεί με αυτό το κίνημα, που ίδρυσε την Ευρώπη και τις δημοκρατίες μας, και τις ιδέες τους με τέτοιο τρόπο που οι ιδέες αυτές αναγνωρίστηκαν και από τις δύο πλευρές ως θεμελιωδώς έγκυρες.
Με αυτόν τον τρόπο, η επαγγελματική πολιτική μπόρεσε για άλλη μια φορά να στερήσει από τους πολίτες το δικαίωμα πρωτοβουλίας και επίσης ανέκτησε την ανεξαρτησία της. Αυτό το παιχνίδι ξεκίνησε από ορισμένους πολίτες — Αλτιέρο Σπινέλι να αναφερθεί εδώ ως παράδειγμα - και η κοινωνία των πολιτών προσπαθεί μάταια να ανακτήσει την πρωτοβουλία μέχρι σήμερα.
Οι λάτρεις των διοικητικών διαδικασιών και των θεσμών μεταξύ των Ευρωπαίων φεντεραλιστών, ωστόσο, είδαν τα πράγματα διαφορετικά και διέδιδαν τον ιδιαίτερο τρόπο συμμετοχής, δηλαδή τη συνεχή επιρροή στην επαγγελματική πολιτική ως ένωση και έτσι την επίτευξη κοινών στόχων σε ένα είδος εταιρικής σχέσης. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών, αυτό το σύστημα επεκτάθηκε περαιτέρω, βελτιώθηκε και, επομένως, θεσμοθετήθηκε μέσω των συνεπιλογών, των κοινοβουλευτικών ομάδων ή της αλλαγής από την ένωση σε κοινοβουλευτική εργασία και ξανά, για να αναφέρουμε μόνο μερικά παραδείγματα.
Όμως, ακόμη και σε αυτό το μοντέλο, η επαγγελματική πολιτική συνεχίζει να διατηρεί την πρωτοβουλία, καθώς είναι διοικητικά σε καλύτερη θέση από ό,τι μπορεί ποτέ να είναι οι πολίτες. Μια περαιτέρω περιπλοκή είναι ότι, σε αντίθεση με τους ευρωπαίους φεντεραλιστές, η επαγγελματική πολιτική δεν ευθυγραμμίζει τις ιδέες και τους στόχους της με την ίδια την ευρωπαϊκή ιδέα, αλλά αποκλειστικά με την τρέχουσα και υποτιθέμενη γνώμη της πλειοψηφίας. Σε αυτή τη συνεργασία, αυτό σήμαινε ότι οι ευρωπαίοι φεντεραλιστές — ενσωματωμένοι στο σύστημα — έχασαν την εγγενή ισχύ τους στον πληθυσμό και συνεπώς και στην πολιτική, και επομένως η επαγγελματική πολιτική είχε επιρροή στους ευρωπαίους φεντεραλιστές και όχι το αντίστροφο.
Αυτό εξηγεί επίσης γιατί ορισμένοι στόχοι δεν έχουν επιτευχθεί μέχρι σήμερα, και αν αυτοί εξακολουθούν να μηνύονται από τουλάχιστον μέρος των πολιτών μετά από 70 χρόνια, απορρίπτονται και πάλι με το συνοπτικό σχόλιο ότι «η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα είτε”. θα.
Οι ρεαλιστές του κινήματος πολιτών με χαρά καταγράφουν ότι η άποψη της πλειοψηφίας, αν όχι η πεποίθηση του 1945 ότι δεν υπήρξε πόλεμος από τότε -τουλάχιστον στη χώρα μας- έχει εκπληρωθεί, και ότι οι Ευρωπαίοι φεντεραλιστές ακόμα δεν συμφωνούν -ή δεν συμφωνούν πλέον- στο τελικό αποτέλεσμα του πώς θα έπρεπε να είναι τελικά οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.
Οι αισιόδοξοι στην επαγγελματική πολιτική, από την άλλη πλευρά, κατέγραψαν ότι οι ευρωπαίοι φεντεραλιστές θα ήταν πρόθυμοι να παρουσιάσουν επαγγελματική πολιτική με αρκετές πλήρως επεξεργασμένες εναλλακτικές που έχουν επίσης λειτουργικές εγγυήσεις, οι οποίες στη συνέχεια θα έπρεπε να ψηφιστούν από τους βουλευτές.
Σε τελική ανάλυση, αυτό θα πρόσθετε έναν άλλο βρόχο στη γένεση μιας ενωμένης Ευρώπης, που θα μπορούσε κάλλιστα να προσφέρει δεκαετίες συζητήσεων και να μειώσει περαιτέρω τόσο τις ευθύνες όσο και τις ευθύνες.
Μια περαιτέρω περιπλοκή σήμερα είναι ότι, σε αντίθεση με τον πόλεμο ή την απουσία του, υπάρχουν προβλήματα και προκλήσεις που δεν μπορούν να λυθούν με ατελείωτες βρόχους θεσμικής και κοινοβουλευτικής εργασίας και που δεν θα λυθούν ούτε μόνες τους, όπως το περιβάλλον και η κλιματική αλλαγή ή η έλλειψη πόρων και η αύξηση του πληθυσμού, για να μην αναφέρουμε τις τρέχουσες πανδημίες.
Ως εκ τούτου, είναι τώρα καιρός εμείς οι Ευρωπαίοι φεντεραλιστές να επιμείνουμε στην ιδέα και τις έννοιές μας, να προωθήσουμε τόσο τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης όσο και ένα ομοσπονδιακό σύνταγμα για την Ευρώπη στους συμπολίτες μας και να μηνύσουμε ξανά για επαγγελματική πολιτική. Και μόλις αποκτήσουμε ξανά αποτελεσματική ισχύ με τις λειτουργικές μας ιδέες, η επαγγελματική πολιτική θα δράσει επίσης και θα προσφέρει σε εμάς τους πολίτες κατάλληλα επεξεργασμένες προτάσεις και μοντέλα, έστω και μόνο για τον μοναδικό λόγο να μπορέσουμε να ανακτήσουμε οι ίδιοι την πρωτοβουλία.
Αυτή τη φορά, ωστόσο, μπορούμε να αφήσουμε τους εκπροσώπους του λαού μας να ξεκολλήσουν ειδικότερα και την επαγγελματική πολιτική γενικότερα, μόνο εάν και οι δύο έχουν σίγουρα αποδώσει!
Θέλουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης! Και το σύνθημά μας παραμένει το ίδιο: Μια ενωμένη Ευρώπη σε έναν ενωμένο κόσμο.
«Από ένα σημείο δεν υπάρχει επιστροφή. Αυτό το σημείο είναι εφικτό».
Φραντς Κάφκα, Χτίζοντας το Σινικό Τείχος της Κίνας, Σκέψεις για την αμαρτία, τα βάσανα, την ελπίδα και τον αληθινό δρόμο (1931, 5)
