Δημοσίευση φωτογραφία: Κορίτσι με ευρωπαϊκή σημαία | © Shutterstock
Πιο συγκεκριμένα, η Ευρώπη είναι η μόνη ήπειρος που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί καθαρά γεωγραφικά. Όλες οι άλλες ήπειροι βρίσκονται σε μία ή περισσότερες ηπειρωτικές πλάκες ή καταλαμβάνουν τουλάχιστον ένα σημαντικό μέρος τους.
Πώς λοιπόν προέκυψε στην πραγματικότητα η ευρωπαϊκή ήπειρός μας;
Σύμφωνα με τη μυθολογία, οφείλουμε την καταγωγή της ηπείρου μας σε δύο ανθρώπους, ένα κορίτσι από τη σημερινή Τουρκία και έναν ηλικιωμένο που θεωρούσε τον εαυτό του θεό. Πραγματικά μια κάπως πολύ περίεργη ερωτική σχέση για να αναπτυχθεί η παγκόσμια ιστορία από αυτήν.
Γεγονός είναι, ωστόσο, ότι το δυτικό τμήμα της Ευρασίας, όπως και το πολύ μεγαλύτερο υπόλοιπο, ήταν αρχικά ακατοίκητο από ανθρώπους. Ένα άλλο γεγονός είναι ότι, ξεκινώντας περίπου 700 χρόνια πριν και αρχικά από την Αφρική, οι άνθρωποι μετανάστευσαν στην Ευρώπη ξανά και ξανά τις επόμενες χιλιετίες και θα συνεχίσουν να το κάνουν.
Ένα γεγονός που φαίνεται να σοκάρει ορισμένους Ευρωπαίους ξανά και ξανά, και πολύ περισσότερο όσο πιο πίσω είναι το αφρικανικό παρελθόν τους.
Μόλις έφτασαν οι άνθρωποι στην Ευρώπη, αντιμετώπισαν τακτικά περισσότερες μάζες ανθρώπων που μετακινούνταν, πολύ περισσότερο αφού η Ευρώπη περιβάλλεται από θάλασσες στα δυτικά και νότια, και επομένως ήταν σχεδόν αδύνατο να τους αποφύγουμε τις πρώτες χιλιετίες. Ωστόσο, αυτή η φυσική «πύκνωση πληθυσμού» οδήγησε σε νέες κοινωνικές και τεχνολογικές εξελίξεις που δύσκολα θα ήταν δυνατές σε λιγότερο κατοικημένες περιοχές του πλανήτη μας και επιτάχυνε τις υπάρχουσες αναπτυξιακές διαδικασίες.
Είμαι λοιπόν ακράδαντα πεπεισμένος ότι ο φράχτης είναι μια πολύ συγκεκριμένη ευρωπαϊκή εξέλιξη και όχι μόνο έχει φθάσει σε τεχνολογική ωριμότητα στην Ευρώπη, αλλά έχει εδραιωθεί και νοητικά σε όλη μας τη συνείδηση.
Αναγνωρίζοντας αυτή την εξέλιξη από νωρίς, και με τη βεβαιότητα ότι η γη είναι ένας μικρός πλανήτης με περιορισμένους πόρους, υπήρχαν πάντα άνθρωποι που αντιτάχθηκαν σε αυτές τις αναδυόμενες τάσεις απομόνωσης και ανέπτυξαν εναλλακτικές λύσεις. Διογένης μάλλον δεν θα ήταν ο πρώτος που αποκαλούσε ανοιχτά τον εαυτό του πολίτη του κόσμου. Η έννοια της οριοθέτησης και του αποκλεισμού ήταν αντίθετη με την έννοια των κοινών. Η εκπαίδευση έγινε το καθοριστικό χαρακτηριστικό. Και πριν ακόμη αναπτυχθούν οι σημερινές θρησκείες, υπήρχαν οι πρώτοι Ευρωπαίοι ως «παγκόσμιοι και μορφωμένοι πολίτες».
Η Ευρώπη μας γεννήθηκε και τα «σύνορά» της εκείνη την εποχή ακόμα και σήμερα μας εκπλήσσουν. Το «Mare Nostrum» ήταν ένας από τους πρώτους Ευρωπαίους δικαστές και μόνο η υποσαχάρια Αφρική, με τα βασίλεια και τους δικούς της πολιτισμούς, παρουσίασε τον δικό της κόσμο στη νότια Ευρώπη. Στα δυτικά ήταν ακόμα ο δυσκολοδιάβατος Ατλαντικός και στα ανατολικά η ύπαρξη μεγάλων αυτοκρατοριών με τις δικές τους ιδέες και φαντασίες.
Ο τροχός της ιστορίας συνέχιζε να γυρίζει. Οι τύραννοι ήρθαν και έφυγαν και ο καθένας είχε τη δική του ιδέα για την ανθρωπότητα και το καλό του κόσμου. Όλοι συμφώνησαν σε ένα μόνο πράγμα: η «Ευρώπη» δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι αρκετά μεγάλη. Μόνο επαρκώς ισχυρές ομάδες ανθρώπων ή κρατών μπόρεσαν να ξεφύγουν από τη λαβή της «Ευρώπης» και των πολιτών της και ήταν σε θέση να διατηρήσουν ή να αναπτύξουν τις δικές τους ιδέες και αξίες. Αν και η «Ευρώπη» περιλάμβανε σχεδόν ολόκληρο τον κόσμο τον περασμένο αιώνα, η ιδέα ενός «κοσμοπολίτη και μορφωμένου πολίτη» ξεχάστηκε. Αντίθετα, η διαφορά, όσο μικρή κι αν ήταν, χρησιμοποιήθηκε για να ξεχωρίσει κανείς από «τους άλλους». Τα άλλα χρησίμευαν μόνο για τη διασφάλιση και την αύξηση του βιοτικού επιπέδου του καθενός. Ο ιμπεριαλισμός, ο εθνικισμός και άλλες φρικαλεότητες της ανθρώπινης ευρηματικότητας άνθισαν και έφεραν ολόκληρο τον κόσμο στο χείλος της εξαφάνισης.
Αλλά ακόμη και σε αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς της ιστορίας μας, υπήρχαν πάντα Ευρωπαίοι που αφοσιώθηκαν στην Ευρώπη, τις ιδέες και τα ιδανικά της. Αξίες όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, η επικουρικότητα, η αλληλεγγύη και ο φεντεραλισμός αναπτύχθηκαν στην αντιπαράθεση με τους αντίστοιχους άρχοντες και τις ιδεολογίες τους και έγιναν αναπόσπαστο μέρος της ευρωπαϊκής σκέψης. Immanuel Καντη δουλειά"Στην αιώνια ειρήνηΚαθιστά επίσης σαφές ότι η υπέρβαση των συνόρων και η δέσμευση σε έναν κόσμο είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την περαιτέρω ανάπτυξη της ανθρωπότητας – αναλαμβάνοντας έτσι ξανά μια σκέψη από την αρχαιότητα.
Βλέποντας την Κοινωνία των Εθνών και τις νέες δημοκρατίες να υποχωρούν, το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στο λαιμό - έχοντας μόλις ξεφύγει από τον εθνικοσοσιαλισμό - και τώρα την καταστροφική δύναμη των πυρηνικών όπλων και τον σοβιετικό κομμουνισμό, ήρθε επιτέλους καιρός στην Ευρώπη να Οι τελευταίοι άνθρωποι εκεί αναγνώρισαν ότι η αλλαγή ήταν απαραίτητη. Η διεθνής κοινότητα είχε ήδη αντιδράσει και είχε ιδρύσει τα Ηνωμένα Έθνη, με έδρα την Αμερική.
Και οι Ευρωπαίοι μπόρεσαν επίσης να προσφέρουν μια λύση:
Μια ευρωπαϊκή κοινότητα που ιδρύθηκε σε ομοσπονδιακή βάση είναι απαραίτητο και ουσιαστικό μέρος κάθε πραγματικής παγκόσμιας ένωσης.
Σύμφωνα με τις φεντεραλιστικές αρχές, οι οποίες απαιτούν δημοκρατική οικοδόμηση από τα κάτω προς τα πάνω, η ευρωπαϊκή κοινότητα των εθνών θα πρέπει η ίδια να επιλύει τυχόν διαφορές που μπορεί να προκύψουν μεταξύ των μελών της.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί μέρος του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και αποτελεί περιφερειακό όργανο κατά την έννοια του άρθρου 52 του Χάρτη.
Τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης μεταβιβάζουν μέρος των οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών δικαιωμάτων κυριαρχίας τους στην ομοσπονδία που σχηματίζουν.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ανοιχτή σε όλους τους λαούς ευρωπαϊκού χαρακτήρα που αναγνωρίζουν τις αρχές της.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση καθορίζει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των πολιτών της στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Ευρωπαίων Πολιτών.
Αυτή η δήλωση βασίζεται στο σεβασμό για τον άνθρωπο, την ευθύνη του απέναντι στις διάφορες κοινότητες στις οποίες ανήκει.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση διασφαλίζει την προγραμματισμένη ανασυγκρότηση και την οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική συνεργασία και διασφαλίζει ότι η τεχνική πρόοδος χρησιμοποιείται μόνο στην υπηρεσία της ανθρωπότητας.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν στρέφεται εναντίον κανενός και αποκηρύσσει κάθε πολιτική εξουσίας, αλλά αρνείται επίσης να είναι εργαλείο οποιασδήποτε ξένης δύναμης.
Στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι περιφερειακές υποενώσεις που βασίζονται σε ελεύθερη συμφωνία είναι επιτρεπτές και ακόμη και επιθυμητές.
Μόνο η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορέσει να διασφαλίσει την ακεραιότητα του εδάφους και τη διατήρηση της ατομικότητας όλων των λαών της, μεγάλων ή μικρών.
Αποδεικνύοντας ότι μπορεί να λύσει τα δικά της μοιραία ζητήματα στο πνεύμα του φεντεραλισμού, η Ευρώπη θα πρέπει να συμβάλει στην ανοικοδόμηση και σε μια παγκόσμια ομοσπονδία λαών.
Περισσότερα από 60 χρόνια μετά, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σε γενικές γραμμές μια ιστορία επιτυχίας. Η Ευρώπη έχει επίσης σχεδόν φτάσει στον κόσμο, το ευρωπαϊκό μοντέλο είναι εν μέρει πρότυπο για άλλα μέρη του κόσμου και οι ευρωπαϊκές αξίες και ιδανικά αποτελούν διαμορφωτικό μέρος της παγκόσμιας κοινότητας.
Αυτό αποδεικνύει επίσης ότι οι ευρωπαϊκές αξίες και τα ιδανικά μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο μας προς το καλύτερο - με την προϋπόθεση ότι τα ζούμε και τα σεβόμαστε.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί ουσιαστικό μέρος της αναδυόμενης παγκόσμιας ένωσης, αλλά με αναμενόμενο μερίδιο 5% του παγκόσμιου πληθυσμού, δεν θα είναι πλέον καθοριστικό μέρος στο μέλλον. Ωστόσο, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ακόμα αρκετές δυνατότητες στην τρέχουσα περιφέρειά της για να μπορέσει να αυξήσει το δικό της μερίδιο σε ένα καλό 10% - χωρίς να χρειάζεται να εγκαταλείψει τον ευρωπαϊκό της χαρακτήρα.
Επομένως, η Ευρωπαϊκή Ένωση εξακολουθεί να είναι ανοιχτή σε όλους τους λαούς με ευρωπαϊκό χαρακτήρα, και αυτό είναι επίσης στο πνεύμα Πιερ Μπερτόs, που πήρε μια αρχαία ελληνική σοφία και όρισε τον Ευρωπαίο ως εξής: «Δεν είσαι Ευρωπαίος εκ γενετής, γίνεσαι με την εκπαίδευση».
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πρώτα και κύρια μια κοινότητα αξιών που ήδη εκτείνεται σε τέσσερις ηπείρους. Αυτές οι αξίες έχουν αναπτυχθεί κατά τη διάρκεια χιλιετιών, με τις χριστιανικές εκκλησίες να έχουν σίγουρα σημαντικό ρόλο. Ωστόσο, δεν πρέπει κανείς να υποτιμήσει ή, ακόμη χειρότερα, να αρνηθεί το μερίδιο των δύο αδελφών θρησκειών, του Ιουδαϊσμού και του Ισλάμ - οι οποίες εκπροσωπούνται και οι δύο στην Ευρώπη από αμνημονεύτων χρόνων.
Και αν θέλετε πραγματικά να μιλήσουμε για τα «σύνορα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τότε μάλλον βρίσκονται στο νότο στη Σαχάρα, στα ανατολικά στη διεπαφή με ακόμη μεγαλύτερες κοινότητες ή χώρες και - χάρη στην τεχνολογία - στη δύση, πιθανώς ακόμη και στον Ειρηνικό.
Εμείς οι Ευρωπαίοι, μαζί με τις άλλες κοινότητες των εθνών, θα μπορέσουμε μια μέρα να πραγματοποιήσουμε το όνειρο ενός κόσμου. Και μόνο τότε θα επιτραπεί στο πρόγραμμα Χέρτενσταϊν να αποχαιρετήσει ως «ιστορικό ντοκουμέντο» με κάθε τιμή - προσαρμόστηκε ελεύθερα από τον Στέφαν Τσβάιχ: «Χέρτενσταϊν, μια άλλη μεγάλη ώρα της ανθρωπότητας».
Μέχρι τότε, εναπόκειται σε εμάς να συνεχίσουμε να ζούμε τις ιδέες και τους στόχους των δώδεκα διατριβών και να προσπαθήσουμε να τους εφαρμόσουμε όσο καλύτερα γνωρίζουμε και πιστεύουμε. Όλες οι προσπάθειές μας θα πρέπει να είναι προσανατολισμένες προς αυτό και θα πρέπει επίσης να προσανατολίσουμε τη στρατηγική μας προς αυτό.
σύνταξης Υπαινιγμός: Στην αρχική έκδοση είχα λάθος τρόπο Robert Schuman ένα απόσπασμα που αποδίδεται, αλλά το οποίο από Πιερ Μπερτό (Mutation of humanity 1963: 166, «Δεν είσαι Ευρωπαίος εκ γενετής, αλλά γίνεσαι ένα μέσω της εκπαίδευσης».)
«Για να μην ξεχνάμε, όταν η Ευρώπη πάει δεξιά, πάνε πολύ δεξιά μέσω του Βελγίου».
John Oliver, στο Last Week tonight: European Far Right (2 Ιουνίου 2015)
