Φωτογραφία ανάρτησης: Στρατιώτης | © Pixabay
Δημοσιεύτηκε ήδη το 1995 Dave Grossman το βιβλίο του «On Killing: The Psychological Cost of Learning to Kill in War and Society», στο οποίο υποστηρίζει, μεταξύ άλλων, ότι η σημερινή κοινωνία των πολιτών, ειδικά τα μέσα ενημέρωσης, προσαρμόζει στρατιωτικές τεχνικές που διευκολύνουν τους στρατιώτες να σκοτώνουν. Το ποσοστό των δολοφονιών αυξάνεται πάρα πολύ, ειδικά μεταξύ των νέων.
Για έναν στρατιώτη, το βιβλίο του Γκρόσμαν είναι σίγουρα απαραίτητο να διαβάσει για να εμβαθύνει περισσότερο στο «σκότωσε και σκοτώθηκε».
Για το ενδιαφερόμενο κοινό, αλλά κυρίως για τους δημοσιογράφους, το βιβλίο αξίζει επίσης μια ματιά για να αμφισβητήσει κανείς τις πράξεις του αν χρειαστεί. Και αυτό παρά το γεγονός ότι ο Γκρόσμαν κατηγορείται μερικές φορές για το γεγονός ότι οι διατριβές του δεν είναι επιστημονικά αποδεδειγμένες και ότι θα παρουσίαζε τα γεγονότα με αδιαφοροποίητο και απαράδεκτα γενικευμένο τρόπο.
Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι η δολοφονία δεν είναι πολύ εύκολη για τους περισσότερους από εμάς, και ότι ακόμη και οι κοινωνιοπαθείς ή οι ψυχοπαθείς χρειάζονται έναν λόγο για να δολοφονήσουν στη χώρα μας.
Υποθέτω επίσης ότι τέτοιες περιπτώσεις συζητήθηκαν πρόσφατα από ορισμένα κόμματα και τους πολιτικούς τους για να πάρουν ποσοστιαίες μονάδες από το εκλογικό σώμα στην περίπτωση τουλάχιστον ενός κόμματος της Ένωσης και στην περίπτωση των ολοκληρωτικών κομμάτων για να πετάξουν το δημοκρατικό μας σύστημα έξω από κοινή ως σύνολο.
Και αυτή η «αποκαλυπτική διάθεση» που διαδίδεται από μέρη της πολιτικής συλλαμβάνεται με μεγάλη χαρά από τα ΜΜΕ και μεταφέρεται συνεχώς στον εγκέφαλο των συμπολιτών μας μέσω όλων των καναλιών.
Εν τω μεταξύ, όλα τα πολιτικά περιθώρια πιστεύουν ότι πρέπει να οπλιστούν για την τελική μάχη, οι «αριστεροί» και «δεξιοί» λυσσομανούν ολοένα και περισσότερο στους δρόμους, και η δημοκρατική πλειοψηφία έχει όλο και περισσότερες αμφιβολίες για το αν όντως είμαστε εξακολουθεί να είναι η πλειοψηφία στη χώρα μας.
Οι δολοφονίες με πολιτικά κίνητρα ή με πολιτικά κίνητρα, που νομίζαμε ότι είχαμε ξεπεράσει μετά τον Μπάαντερ και τον Μάινχοφ, στο μεταξύ έγιναν ξανά «καθημερινές».
Νομίζω ότι είναι πραγματικά καιρός να σταματήσουμε το ρολόι της καταστροφής στα κεφάλια μας και να αρχίσουμε να εργαζόμαστε ξανά για λύσεις, με βάση την ελεύθερη δημοκρατική βασική τάξη μας.
Κάποιος μπορεί ίσως να υποκύψει σε μια νοσηρή γοητεία στον κινηματογράφο ή στις κονσόλες παιχνιδιών, όπου Dave Grossman ωστόσο, μάλλον συμβουλεύστε να μην το κάνετε. Όμως στην καθημερινότητα κάτι τέτοιο είναι κάτι παραπάνω από επικίνδυνο για όλους τους εμπλεκόμενους.
«Η σχέση μεταξύ του φόνου και του πολέμου είναι σαν τη σχέση μεταξύ σεξ και σχέσεων».
Dave Grossman, On Killing (2009)
