realpolitik

Φωτογραφία ανάρτησης: Μπάζα με εκσκαφέα κατεδάφισης | © Michael Gaida στο Pixabay

Τι ωραίες ήταν οι εποχές που η Ευρώπη μπορούσε να ζήσει την Realpolitik της χωρίς περιορισμούς κάτω από την προστατευτική ασπίδα των Αμερικανών. Η ζωή ήταν τόσο εύκολη για εμάς τους Ευρωπαίους μέχρι την πτώση του τείχους, γιατί οι γενιές που θα υπέφεραν για πρώτη φορά από την ανθρωπογενή (κυρίως από εμάς τους Ευρωπαίους) κλιματική αλλαγή δεν είχαν γεννηθεί ακόμη και η «οικονομική επιτυχία» θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσω της να εξασφαλιστεί η εκμετάλλευση των αναπτυσσόμενων χωρών. Επιπλέον, η πτώση των ποσοστών γεννήσεων θα μπορούσε να αντισταθμιστεί από το Σιδηρούν Παραπέτασμα που διασφαλίζει ότι μόνο άτομα με υψηλά κίνητρα και μορφωμένα άτομα άνω του μέσου όρου εισέρχονται στην ευρωπαϊκή αγορά εργασίας. το μεγάλο ως επί το πλείστον άχρηστο υπόλοιπο παρέμεινε κλειδωμένο κάτω από τον σοβιετικό κομμουνισμό.

Αλλά τότε υπήρξε μια σημαντική αλλαγή, γιατί από τη μια οι αναπτυσσόμενες χώρες άρχισαν να χειραφετεύονται η μία μετά την άλλη και οι άνθρωποι εκεί αναγνώρισαν ότι θα μπορούσε κανείς να ζήσει καλύτερα στην υποτιθέμενη χώρα του γάλακτος και του μελιού, και από την άλλη στο Σιδηρούν Παραπέτασμα έπεσε, πράγμα που σήμαινε ότι για εμάς τους Ευρωπαίους ήταν πλέον το τέλος της διασκέδασης. Οι υπεύθυνοι πολιτικοί θα είχαν ενεργήσει, αλλά οι επαγγελματίες πολιτικοί μας - αρκετά realpolitik - καθυστερούν την επικείμενη δυστυχία εδώ και τρεις καλές δεκαετίες. Έλαβαν πολύ γρήγορα τον έλεγχο του θέματος της κλιματικής αλλαγής, επειδή οι αστυνομικές δυνάμεις επαρκούν για να κρατήσουν υπό έλεγχο τις γενιές που θα υποφέρουν από αυτήν στο μέλλον. μέχρι να πρέπει να βγάλουν μόνοι τους τη σούπα.

Ήταν πιο δύσκολο με τις άλλες προκλήσεις, οι οποίες - ακόμα κάτω από την προστατευτική ασπίδα των ΗΠΑ - αντιμετωπίστηκαν επίσης πολύ ρεαλιστικά. Πρώτα κατέρρευσε η άμυνα, μετά το εκπαιδευτικό σύστημα και τέλος οι υποδομές, αποκλειστικά για τη διατήρηση της υποτιθέμενης οικονομικής επιτυχίας και, κυρίως, του δικού του βιοπορισμού.

Και όταν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα (Ρωσία και Κίνα) είχαν ανακάμψει από το σοκ τους στον Ψυχρό Πόλεμο και τώρα απαιτούσαν απερίφραστα τη θέση τους στον ήλιο, η ευρωπαϊκή ρεαλπολιτική έφτασε στο αποκορύφωμά της το 2008, δηλαδή το Σύμφωνο Μέρκελ-Σαρκοζί, το οποίο υποσχέθηκε πρώτα στη Ρωσική Ομοσπονδία Η Γεωργία, μετά η Ουκρανία και αργότερα η υπόλοιπη Ανατολική Ευρώπη, αποκλειστικά για να εγγυηθεί την οικονομική επιτυχία της «αληθινής Ευρώπης» για μερικές ακόμη δεκαετίες. Η Κίνα, από την άλλη πλευρά, ικανοποιήθηκε με το ξεπούλημα σε αυτή τη χώρα, μία προς μία, βασικές ευρωπαϊκές τεχνολογίες.

Το μόνο πραγματικά ανόητο είναι ότι οι περισσότεροι Ουκρανοί αντεπιτίθενται στον ρωσικό ιμπεριαλισμό από πέρυσι, και ωστόσο ορισμένοι πολίτες της ΕΕ δείχνουν συμπάθεια για τον αγώνα των Ευρωπαίων για ελευθερία στην Ανατολή. Διότι με αυτό, αργά αλλά σταθερά, το ένα μετά το άλλο, όλα τα χωριά Ποτέμκιν που έχει χτίσει τόσο επιτυχώς η πολιτική μας κατά τη διάρκεια των δεκαετιών αργά αλλά σταθερά καταρρέουν και αυτό είναι εμφανές σε όλους — ακόμη και στους πιο αδαείς πολίτες της Ένωσης.

Το μεγάλο πρόβλημα με αυτό είναι ότι, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ και άλλες δημοκρατικές χώρες, η Ευρώπη μας δεν ήταν ποτέ πραγματικά δημοκρατική — εμείς οι Ευρωπαίοι καταφέραμε και αυτή θα είναι η πραγματική προέλευση της ευρωπαϊκής ρεαλπολιτικής, να διαφθείρει τις ευρωπαϊκές ελίτ και ο κατεξοχήν αντιδημοκρατικός πληθυσμός ενθουσιασμένος με τη δημοκρατία μέσω της οικονομικής επιτυχίας.

Επομένως, η εισβολή στη Ρωσική Ομοσπονδία - ειδικά αν κερδίσουν οι Ουκρανοί - θα δείξει σε όλους τους Ευρωπαίους ότι η Ευρώπη έχει καταρρεύσει εδώ και πολύ καιρό και ότι όλοι θα πρέπει να ψήσουμε πολύ μικρότερα ψωμάκια στο μέλλον. Είναι αναμενόμενο και πολύ πιθανό ότι η πλειοψηφία των πολιτών της Ένωσης θα δώσει την ασπίδα της στη δημοκρατία. Και τότε το αργότερο θα βρεθούμε σε έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο και κανείς δεν ξέρει σε ποια πλευρά θα πολεμήσουν οι Ευρωπαίοι - πιθανώς κάθε χώρα σε διαφορετική.

Είναι λοιπόν κατανοητό -από πλευράς realpolitik- ότι σήμερα, αφενός, η καγκελάριος μας Olaf Scholz υπόσχεται ένα είδος πολιτικής υποστήριξης στην Ουκρανία μετά τον πόλεμο (εννοεί: μετά τη συνθηκολόγηση της) και πολιτικοί του SPD ταξιδεύουν στην Ουκρανία για να τους αναγκάσουν σε ένα είδος ειρήνης σε «μυστικές διαπραγματεύσεις» (!).

Οι πολιτικοί μας θα πρέπει αργά αλλά σταθερά να αναγνωρίσουν ότι η κλιματική αλλαγή με όλες τις τραγικές συνέπειές της είναι εδώ και καιρό και ότι ο κόσμος και η δημοκρατία δεν μπορούν να σωθούν με τη διεύρυνση των κοινοβουλίων!

Είναι καιρός οι εκπρόσωποι του λαού μας να αντιμετωπίσουν την πραγματικά κακή πραγματικότητα και να επιδοθούν σε υπεύθυνη πολιτική αντί για ρεαλπολιτική απάτη και να το κάνουν για όσο είναι δυνατόν.

Παρεμπιπτόντως, η πώληση άλλων δεν ήταν ποτέ καλή πολιτική!