Χαρακτηριστική φωτογραφία: Εκλογικά προγράμματα 2021
Τα κομματικά προγράμματα, γνωστά και ως προγράμματα πολιτικής, είναι πολιτικά γραπτά που περιέχουν τις βασικές απαιτήσεις, στόχους και αξίες ενός πολιτικού κόμματος.
Σε αντίθεση με αυτό είναι τα αντίστοιχα εκλογικά προγράμματα που δημοσιεύουν τα κόμματα προεκλογικά. Σε αυτήν ανακοινώνουν τι θέλουν να επιτύχουν στην ερχόμενη νομοθετική περίοδο ή ποια είναι τα αρχικά αιτήματά τους για αντίστοιχες διαπραγματεύσεις συνασπισμού. Ως εκ τούτου, ένα εκλογικό πρόγραμμα αποφασίζεται συνήθως λίγο πριν από τις εκλογές και προορίζεται να χρησιμοποιηθεί ως κατευθυντήρια γραμμή για τα μέλη του κόμματος για την προεκλογική εκστρατεία και ως διαφήμιση για πιθανούς ψηφοφόρους.
Και αν τα αντίστοιχα εκλογικά προγράμματα γίνονται όλο και πιο δύσκολο να συμβιβαστούν με τις αρχές ενός κόμματος, μπορεί να συμβεί να αναθεωρηθούν και τα αντίστοιχα βασικά προγράμματα.
Έτσι, θυμάμαι ακόμα καλά πώς το CDU έδωσε το πρώτο του βασικό πρόγραμμα το 1978 μετά από περισσότερα από 30 χρόνια, το οποίο παρεμπιπτόντως περιείχε επίσης μια σαφή δέσμευση προς τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Το 1994 και το 2007, το CDU το αναθεώρησε και έτσι προσαρμόστηκε επανειλημμένα στις συνθήκες και τις τρέχουσες συμπεριφορές των μελών του. Αυτό που έχει ενδιαφέρον για εμάς τους φεντεραλιστές είναι οι αλλαγές που έχουν γίνει στο θέμα της Ευρώπης. Σήμερα, το CDU είναι πολύ προσεκτικό και πολύ μη δεσμευτικό σύμφωνα με το σημείο VIII του βασικού του προγράμματος «για τη συνέχιση της ολοκλήρωσης της Ευρώπης» χωρίς να παραλείπει να αυτοχαρακτηριστεί ως «Γερμανικό Κόμμα Ευρώπης». Παρεμπιπτόντως, το CDU αναζητά νέο βασικό πρόγραμμα από το 2018 και μπορούμε να υποθέσουμε ότι θα το βρουν και στην αντιπολίτευση.
Θυμάμαι ακόμα καλύτερα τις διατριβές του FDP του Φράιμπουργκ από το 1971, που ήταν το βασικό πρόγραμμα του τότε κόμματός μου, στο οποίο ανήκα μέχρι το 1989. Παρεμπιπτόντως, αντικατέστησαν το πρόγραμμα του Βερολίνου του 1957, αλλά συμπληρώθηκαν περισσότερο από το πρόγραμμα του Κιέλου το 1977. Μετά ήρθαν οι Αρχές του Βισμπάντεν του 1997. Η τρέχουσα πολιτική του FDP, η οποία αποφασίστηκε στην Καρλσρούη, χρονολογείται από το 2012. Λέει: «Στο τέλος αυτής της εξέλιξης θα πρέπει να υπάρξει ένα ευρωπαϊκό ομοσπονδιακό κράτος νομιμοποιημένο με δημοψηφίσματα στα κράτη μέλη."
Το δεύτερο παλαιότερο κόμμα μας που εξακολουθεί να υπάρχει σήμερα, το SPD — μετά το στοιχειώδες Κόμμα του Κέντρου — αναφέρεται με χαρά στο πρόγραμμά του στη Χαϊδελβέργη της 18ης Σεπτεμβρίου 1925. Εκεί, κάτω από τον τίτλο «Διεθνής Πολιτική» (σελίδα 65), θα βρείτε: «Περιστηρίζει τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής οικονομικής μονάδας, η οποία έχει καταστεί επιτακτική για οικονομικούς λόγους, για τον σχηματισμό των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, προκειμένου να επιτευχθεί αλληλεγγύη προς το συμφέρον των λαών όλων των ηπείρων».
Τα βασικά προγράμματα των κομμάτων εξακολουθούν να είναι ένα καλό μέρος για να μάθετε για τη συγγένεια ενός κόμματος με την Ευρώπη. Αλλά αν θέλετε να μάθετε τι σκοπεύει να κάνει ένα κόμμα με την Ευρώπη τα επόμενα δύο χρόνια, τότε πρέπει να δείτε τα τρέχοντα εκλογικά προγράμματα.
Ωστόσο, δεν πρέπει να εκπλαγείτε αν ένας υποψήφιος από ένα κόμμα πει κάτι άλλο κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, επειδή οι τρέχουσες ευαισθησίες του εκλογικού σας σώματος είναι το πραγματικό και πραγματικά μετρητικό κριτήριο - γι' αυτό εμείς οι πολίτες πρέπει αργά αλλά σίγουρα να γνωρίζουμε τι για μια Ευρώπη που πραγματικά θέλουμε!
Τότε θα μάθουμε πόσο γρήγορα θα προσαρμοστούν τα αντίστοιχα κομματικά προγράμματα ως προς αυτό. Γιατί για εμάς τους Ευρωπαίους φεντεραλιστές τα δημοκρατικά μας κόμματα έχουν ήδη αποφασίσει, διατηρώντας τη συμμετοχή τους στο Ευρωπαϊκό Κίνημα και έτσι τουλάχιστον συμφωνώντας σε ολοένα στενότερη ευρωπαϊκή συνεργασία, η οποία τελικά θα οδηγήσει επίσης σε ένα ευρωπαϊκό ομοσπονδιακό κράτος — εάν εμείς οι πολίτες δεν αλλάξουμε γνώμη κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας.
«Ίσως η πιο σημαντική απαίτηση σε μια εκλογή είναι να έχουν οι ψηφοφόροι επιλογή».
Vladimir Vladimirovich Kara-Murza, Καθώς το Κρεμλίνο σφίγγει τις βίδες, καλεί τη λαϊκή εξέγερση, Διεθνείς σχέσεις, Τόμος 21 Αρ. 3, Φθινόπωρο (Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2017)
