Εννιά συν πέντε

Φωτογραφία ανάρτησης: Heilbronn 1945 | Ηχογράφηση των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ | Σαρώθηκε από τον Uwe Jacobi

Όταν οι Ευρωπαίοι φεντεραλιστές επανενώθηκαν σε μια ενιαία ένωση το 1973 μετά από περίπου 17 χρόνια χωρισμού σε ευρωπαϊκό επίπεδο, συμφώνησαν σε τρεις ομοσπονδιακές ιδέες και εννέα βασικά έγγραφα.

Το συνέδριο επανένωσης sMEF/AEF από τις 13 έως τις 15 Απριλίου 1973 στις Βρυξέλλες, το οποίο συνήλθε με το σύνθημα «Οι ενωμένοι Ευρωπαίοι φεντεραλιστές αγωνίζονται για την ευρωπαϊκή δημοκρατία», αποφάσισε ότι οι Ευρωπαίοι φεντεραλιστές από το σώμα της σκέψης Immanuel Kants, Alexander Hamiltons και Πιερ-Ζοζέφ Προυντόνs και περιέλαβε τα κοινά βασικά έγγραφα που παρουσιάζονται σε αυτό το άρθρο στο προοίμιο του νέου καταστατικού.

Ότι Immanuel Kant και Alexander Hamilton ανήκουν στους στοχαστές είναι επίσης αδιαμφισβήτητο μέχρι σήμερα. Ο πρώτος θέτει το 1795 με το φιλοσοφικό του προσχέδιο στην αιώνια ειρήνη τη βάση για όλους τους φεντεραλιστές. Alexander Hamilton, ένας από τους Ιδρυτές των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και συγγραφέας 51 από τα 85 άρθρα του Φεντεραλιστικά έγγραφα (1788), θέτοντας έτσι ουσιαστικά τα θεμέλια της σύγχρονης, αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Πιερ-Ζοζέφ Προυντόν κατατάσσεται τρίτος γιατί θεωρείται ότι είναι η πηγή ιδεών για τον κοινοτισμό, τον οποίο η πλειοψηφία θεωρούσε ήδη το 1947, τόσο από τους παγκόσμιους φεντεραλιστές όσο και από τους ευρωπαίους φεντεραλιστές, ως η άποψη του φεντεραλισμού για την οποία θα έπρεπε πραγματικά να επιδιωχθεί. Ο Προυντόν εξακολουθεί να είναι γνωστός σήμερα για τη δήλωσή του «Η ιδιοκτησία είναι κλοπή», η οποία είναι παρμένη από το έργο του «Qu'est ce que la propriété? Ou recherches sur le principe du droit et du gouvernement.» από το 1840.

Οι εννέα θεμελιώδεις αρχές του φεντεραλισμού που ονομάστηκαν από τους ευρωπαίους φεντεραλιστές είναι οι Οδηγίες της Ομοσπονδιακής Ένωσης (1939), το Αρχές για μια νέα Ευρώπη της Europa-Union Ελβετία (Φεβρουάριος 1940), ότι Μανιφέστο του Βεντοτένε (Ιούλιος 1941), η Δηλώσεις της Γενεύης των ευρωπαίων αντιστασιακών (Μάιος 1944), αυτό Πρόγραμμα Hertenstein (Σεπτέμβριος 1946), το Δήλωση του Πρώτου Συνεδρίου του Μοντρέ (Αύγουστος 1947), το πολιτικό ψήφισμα του πρώτου συνεδρίου της ΕΥΡΩΠΑ-ΕΝΩΣΗΣ Γερμανίας (Μάιος 1949), που εγκρίθηκε από το δεύτερο συνέδριο στο Μοντρέ (Απρίλιος 1964). Ομοσπονδιακός Χάρτης, και αυτό που εγκρίθηκε στο Συνέδριο της Nancy τον Απρίλιο του 1972 ιστορική πολιτική δήλωση.

Προσωπικά, προσθέτω και τα ακόλουθα έγγραφα, τα περισσότερα από τα οποία δημιουργήθηκαν αργότερα, ως σημαντικά. Για ένα, το πολιτική δήλωση από το ενωτικό συνέδριο της UEF η ίδια, η οποία υποβλήθηκε στις 15 Απριλίου 1973, και αφετέρου η δώδεκα διατριβές για την Ευρώπη (14 Απριλίου 1964), το Πρόγραμμα Κιέλου για την Ευρώπη (27 Ιουνίου 1978), το Χάρτης Ευρωπαϊκής Ταυτότητας (28 Οκτωβρίου 1995) και το Χάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (1 Δεκεμβρίου 2009).

Με τα 14 έγγραφα που παρατίθενται εδώ, μπορείτε να λάβετε μια ολοκληρωμένη επισκόπηση όχι μόνο του ευρωπαϊκού φεντεραλισμού, αλλά του φεντεραλισμού στο σύνολό του, καθώς οι παγκόσμιοι φεντεραλιστές διαφέρουν από τους ευρωπαίους φεντεραλιστές μόνο στο ότι Παγκόσμιοι Φεντεραλιστές από το 1947 θέλουν να επιτύχουν την παγκόσμια ένωση μέσω ενός παγκόσμιου κοινοβουλίου (συνταγματιστές) και οι Ευρωπαίοι φεντεραλιστές αποφάσισαν το 1947 να δημιουργήσουν πρώτα την ελεύθερη Ευρώπη, μετά την Ευρώπη ως σύνολο ως ομοσπονδιακό κράτος και σχέδιο για άλλες περιοχές του κόσμου και μια μεταγενέστερη παγκόσμια ένωση. Από την αρχή, οι «Ευρωπαίοι» χωρίστηκαν σε συνταγματιστές και θεσμικούς, με τους πρώτους να δημιουργούν το ευρωπαϊκό ομοσπονδιακό κράτος μέσω ενός Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και τους δεύτερους να θέλουν να ενθαρρύνουν τα κράτη μέλη να αναπτυχθούν μαζί μέσω κοινών θεσμών.

Οι κομμουναλιστές που αναφέρθηκαν παραπάνω προέκυψαν, τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου, από τα ρεύματα του Ordre Nouveau και την αποδοχή της χριστιανικής αρχής της επικουρικότητας και επομένως εξακολουθούν να προσφέρουν τη μόνη βιώσιμη ομοσπονδιακή λύση για τις σημερινές και τις μελλοντικές κοινωνίες. Το προτείνω σε όποιον δεν το πιστεύει Μάικλ Βόλφσον (2015) για να διαβάσετε.

Οι μεγαλύτεροι αντίπαλοι της κοινοτικής ιδέας, όλων των κοινοτήτων που μεγαλώνουν από τον δήμο, τις περιφέρειες έως ένα ομοσπονδιακό κράτος, είναι εκείνοι που έχουν βολευτεί στις τρέχουσες και κυρίως ξεπερασμένες δομές. Επομένως, επιβραδύνουν από την αρχή, και αυτό μαζί με τους εθνικιστές και τους συγκεντρωτιστές, κάθε περαιτέρω ομοσπονδιακή ανάπτυξη και διασφαλίζουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης και επίσης μια μελλοντική παγκόσμια ένωση -δηλαδή η αιώνια ειρήνη- είναι ένα όνειρο πολλών, αλλά μόνο ένα όνειρο παραμένει.

Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω ότι η ευρωπαϊκή ιδέα επίσης δεν είναι συμβατή με τις πανευρωπαϊκές ιδέες, και επομένως οι ευρωπαίοι φεντεραλιστές δεν είναι αναμφίβολα «υπερκρατικοί Ευρωπαίοι» (Κεμάλ Ντερβίς, 2005).