Προτεινόμενη φωτογραφία: Συναυλία | © Εικόνα από την Pexels στο Pixabay
Με μεγάλο ενδιαφέρον διάβασα το πρόσφατο Ανάρτηση ιστολογίου από Ντέτλεφ Στερν διαβάστε τι δεν μπορεί να ακούσει κάποιος. Η ακοή μου είχε ήδη επηρεαστεί στις αρχές της δεκαετίας του 1980, μεταξύ άλλων από το φάρμακο αφύπνισης (DM22).
Πριν από μερικά χρόνια, Ντέτλεφ Στερν παρατήρησα ότι τα ηχεία μου στο σαλόνι δεν λειτουργούν. Παρεμπιπτόντως, δεν μπορώ ακόμα να το καταλάβω αυτό σήμερα, πιθανώς επειδή οι ήχοι σχηματίζονται αρχικά στον εγκέφαλο και αυτό μπορεί να αντισταθμίσει την έλλειψη ή ακόμα και ελαττωματικούς αισθητήρες. Και έτσι αυτό θα πρέπει επίσης να παρέχει ισορροπία για τους αντίστοιχους κάπρους ή τους κύβους που ουρλιάζουν.
Από καθαρά τεχνικής άποψης, σίγουρα μπορεί κανείς να συγκρίνει συχνότητες, διαμορφώσεις ή ακόμα και ηχητικά κομμάτια μεταξύ τους και αν όλοι είχαμε την ίδια ακοή και τον ίδιο εγκέφαλο, σίγουρα θα ήταν δυνατές καλές συγκρίσεις. Παρ' όλα αυτά, συνεχίζω να θαυμάζω αυτά τα αυτιά και τους εγκεφάλους που είναι σε θέση να αποδίδουν χωρικά μεμονωμένους τόνους και στη συνέχεια να τους διακρίνουν στα γήπεδά τους. αν και μπορώ να το καταλάβω αυτό μόνο στη θεωρία – μπορεί κανείς επίσης να ξεμάθει πώς να ακούει.
Αυτό που είναι συναρπαστικό είναι ότι από τις συζητήσεις με Ντέτλεφ Στερν Τώρα ακούω λίγο πιο προσεκτικά μουσική και μερικές φορές παρατηρώ πραγματικά διαφορές. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να προσδιορίσουμε πού προκύπτουν τελικά αυτές οι διαφορές;
Και ίσως να έχω επίσης μια εξήγηση για το γιατί οι δίσκοι υποτίθεται ότι ακούγονται και αισθάνονται πιο ζεστοί από τα CD;
Μέχρι τότε, θα συνεχίσω να ακούω μουσική ή τουλάχιστον να πιστεύω ότι μπορώ. Όπως το παρακάτω τραγούδι του Erste Allgemeine Verunsicherung, το οποίο παίχτηκε ξανά και ξανά σε όλα τα κανάλια το 1985.
Εκείνη την εποχή, όπως ο πρωταγωνιστής του τραγουδιού, οδηγούσαμε επίσης από το Μόναχο στις επαρχίες με διάφορα «πολυτελή αυτοκίνητα», αν και συνήθως δεν χρειαζόταν καν να φύγουμε από το Μόναχο. Με γοήτευσαν οι στίχοι αυτού του τραγουδιού τότε. Τόμας Σπίτζερ. Η έκφραση «βελόνα αυλάκι» μου κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον.
Καλούπι Πρώτη γενική αβεβαιότητα ιδρύθηκε το 1978 και κυκλοφόρησε μερικά πολύ ακούσιμα κομμάτια τη δεκαετία του 1980, όπως τα παρακάτω.
Οι επερχόμενες συνομιλίες με Ντέτλεφ Στερν σίγουρα θα ξεκαθαρίσει αν, πού και πώς ακούω πραγματικά αυτή τη μουσική.
Μέχρι τότε ισχύει η παρακάτω μουσική νότα…
Λυπάμαι που η ανάρτηση δεν σας βοήθησε!
Επιτρέψτε μου να βελτιώσω αυτήν την ανάρτηση!
2 σκέψεις σχετικά με "Το μουσικό βίντεο για το σαββατοκύριακο"
Τα ηχεία σας σίγουρα «δουλεύουν». Με την έννοια ότι από εκεί βγαίνουν ήχοι που μπορούν να παρεμβληθούν στη μουσική. Λειτουργούν κάπως ασύμμετρα και κάπως λιγότερο καλά σε ορισμένες περιοχές συχνοτήτων από ό,τι σε άλλες 😉 Ναι, μπορείτε να μάθετε (και να ξεμάθετε) να ακούτε. Ακόμα δουλεύω για να ακούω. Ο καλός εξοπλισμός βοηθάει.
Η θεωρία μου για τον υποτιθέμενο θερμότερο ήχο των δίσκων: η μηχανική των παικτών αντιδρά πιο αργά στις αλλαγές, όπως οι σωλήνες ενισχυτών αντιδρούν πιο αργά στις αλλαγές από τα τρανζίστορ. Αυτό σημαίνει ότι οι μεμονωμένοι τόνοι διαχωρίζονται λιγότερο ξεκάθαρα και αναμειγνύονται περισσότερο (που ορισμένοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ως «ζεστά»).
Και για άλλη μια φορά είμαι λίγο πιο σοφός. Μάλλον όχι, γιατί όταν μαθαίνεις κάτι νέο, έχεις την τάση να ξεχνάς παλιά, ελάχιστα χρησιμοποιημένα πράγματα. Όπως και στην υπόλοιπη ζωή, ο νόμος της διατήρησης της ενέργειας ισχύει και εδώ. Και η εξυπνάδα δεν είναι η ποσότητα της γνώσης, αλλά η ικανότητα να έχεις τη σωστή γνώση τη σωστή στιγμή. Και αυτό θα πρέπει επίσης να εξηγεί γιατί μαθαίνουμε σε όλη μας τη ζωή, ή τουλάχιστον γιατί πρέπει να μαθαίνουμε.