Χαρακτηριστική φωτογραφία: Ulm το καλοκαίρι
Εκεί ήμουν πάλι στο νοσοκομείο για μετέπειτα φροντίδα, και η ουρά για άλλη μια φορά έγινε μεγαλύτερη παρά μικρότερη.
Δεδομένου ότι ένας στρατιώτης είναι γνωστό ότι περιμένει τη μισή του ζωή μάταια, ο καθένας από εμάς έχει πιθανώς αναπτύξει τη δική του μέθοδο για το πώς να περάσει καλύτερα αυτόν τον χρόνο.
Ήταν δικό μου να εξασκώ την ποίηση και να καταγράφω τα αποτελέσματα σε ένα μικρό βιβλιαράκι, αλλά να τα κρατάω όλα για μένα και κρυμμένα.
Για κάποιο λόγο έπρεπε τελικά να μείνω το βράδυ, και έτσι συνέβη ότι ένας γιατρός του θαλάμου έμαθε για αυτό το φυλλάδιο και κοίταξε το τελευταίο μου ποίημα.
Η μόνη του ερώτηση μετά από αυτό ήταν πώς μπήκα στην ποίηση αρχικά, και του εξήγησα ότι αυτός ήταν ο τρόπος μου να γεφυρώνω τους μεγάλους χρόνους αναμονής.
Αυτός ο γιατρός πρέπει να ήταν λάτρης της τέχνης, αλλά τουλάχιστον του άρεσε η ποίηση, γιατί από εκείνη την ημέρα δεν χρειάστηκε ποτέ να περιμένω τόσο πολύ στο νοσοκομείο για να βγάλω ένα μολύβι.
Και έτσι έγινε και αυτό να γίνει το τελευταίο μου ποίημα, το οποίο λοιπόν κράτησα σε ιδιαίτερη μνήμη.
Ποιος είμαι εγώ
Ένα σύννεφο στον ουρανό
Μια ακτίνα του ήλιου
Μια σκέψη στο τρέξιμο
Ότι Και Να Είμαι
Μια σκιά ενός άντρα
Ένα μέρος ενός κομματιού
Μια ανάμνηση στη θλίψη
Οποτε μπορώ
Να είστε όλοι άντρας
Να είστε εκεί αν χρειαστεί
Να είσαι μέχρι να νικηθεί ο χρόνος
«Ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει κανείς από ένα τόσο τρελό σύστημα είναι να είναι τρελός ο εαυτός του».
Joseph Heller, Catch-22 (1961)
