Χαρακτηριστική φωτογραφία: Συμβούλιο της Ευρώπης | © Leonid Andronov, Shutterstock
Ειδικά στην τρέχουσα προεκλογική εκστρατεία για την επόμενη Bundestag, όλα τα σοβαρά κόμματα απαγγέλλουν τις δεσμεύσεις τους προς την Ευρωπαϊκή Ένωση σαν μάντρα. Οι υποψήφιοι ανακοινώνουν ομόφωνα ότι το μέλλον της Γερμανίας βρίσκεται στην ΕΕ.
Μετά από 70 χρόνια, θα μπορούσε κάλλιστα να αναρωτηθεί τι έχουν κάνει αυτά τα κόμματα για μια κοινή Ευρώπη. Πέρα από την απλή συζήτηση, στην πραγματικότητα πρέπει να επιβεβαιωθεί η έλλειψη αλληλεγγύης της Γερμανίας με τα άλλα κράτη μέλη και τον υπόλοιπο κόσμο. Δεν χρειάζεται πλέον να μιλάμε για εντελώς περιττό και αναποτελεσματικό κλείσιμο των συνόρων και άλλες εθνικές ενέργειες και ατζέντες που παραβιάζουν το δίκαιο της ΕΕ. Ισχύει επίσης για τη Γερμανία, και ίσως ακόμη περισσότερο από ό,τι για άλλες χώρες, ότι η ΕΕ είναι μόνο ένα όχημα για τη διατήρηση της εθνικής της κυριαρχίας και, ει δυνατόν, για να μπορεί να αντλήσει πλεονεκτήματα από μια κοινή αγορά.
Με την πιθανή εξαίρεση του Λουξεμβούργου, πρέπει κανείς να πιστοποιήσει ότι όλα τα άλλα «έθνη» είτε απορρίπτουν τις ευρωπαϊκές αξίες με όλη τους την καρδιά και από βαθύτατη πεποίθηση είτε, λόγω της δικής τους ιστορίας, υποκρινούν μόνο αυτές τις αξίες - εμείς οι Γερμανοί είναι μαζί με τον τελευταίο Παγκόσμιο Πρωταθλητή για άλλη μια φορά και πολύ περήφανοι για αυτό!
Ακόμη και τα θεσμικά όργανα της ΕΕ βλέπουν την Ευρωπαϊκή Ένωση μόνο ως μια χάρτινη τίγρη και προσπαθούν - πολύ ανθρώπινα και κατανοητά - να διατηρήσουν τις θέσεις τους για όσο το δυνατόν περισσότερο. Ένα παράδειγμα είναι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το οποίο μπορεί ολοένα και περισσότερο να χαρακτηριστεί ως μια συνέλευση από claqueurs που τυλίγει όλες τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου με ένα αρκετά δημοκρατικό πρόσχημα.
Όλοι οι πρωταγωνιστές της ΕΕ συμφωνούν ότι τα αντίστοιχα εθνικά κράτη είναι το απόλυτο και ότι οι συνεδριάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου είναι το Ράιχσταγκ της κοινής μας Ευρώπης. αλλά πιστοποιούν μόνο ότι οι ίδιοι εξακολουθούν να είναι σταθερά αγκυροβολημένοι στον 20ό αιώνα και, αν είναι καθόλου, ικανοί για ένα μόνο κίνημα, δηλαδή πίσω στην παλιά καλή περίοδο Biedermeier.
Μετά από 70 καλά χρόνια, πρέπει να επιβεβαιώσουμε στην Ευρώπη ότι η Ευρώπη δεν είναι ούτε μια κοινότητα αξιών ούτε μια κοινότητα νόμων, ότι εμείς οι Ευρωπαίοι συνεχίζουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας σταθερά αγκυροβολημένους στα εθνικά κράτη - ακόμα κι αν ορισμένα από αυτά δεν είναι πλέον καν χρησιμεύουν ως περίγελος, το πολύ για τις ευρωπαϊκές οπερέτες (π.χ. σύνοδοι κορυφής της ΕΕ) είναι καλές και υπάρχουν μόνο επειδή τις παρασύρουν τα άλλα κράτη μέλη για λόγους που δεν είναι πλέον κατανοητοί μετά από όλες αυτές τις δεκαετίες.
Ωστόσο, ο κόσμος εκτός Ευρώπης συνέχισε να γυρίζει.Η Κίνα, οι ΗΠΑ και η Ινδία προσπαθούν επί του παρόντος να αναδιοργανώσουν τον πολιτικό κόσμο και να τον καταστήσουν κατάλληλο για το μέλλον. Άλλες χώρες εκτός Ευρώπης κάνουν τα πάντα για να μην μείνουν πίσω.
Εν τω μεταξύ, εμείς στην Ευρώπη μας απασχολούν οι ευαισθησίες των βασιλιάδων της οπερέτας, π.χ. Β. από τη Βουδαπέστη ή τις Βρυξέλλες, και να συζητήσουν πράγματα που σίγουρα θα άξιζε να συζητηθούν σε έναν ιδανικό κόσμο, στη σημερινή παγκόσμια κατάσταση, π.χ. Β. με ζητήματα όπως η κλιματική αλλαγή, οι πανδημίες, η έλλειψη πόρων, η περιβαλλοντική ρύπανση, η μετανάστευση, η γήρανση του πληθυσμού, η πτώση των δημοκρατιών και η πτώση των αξιών, αλλά είναι το πολύ δευτερεύον επείγον.
Οι ευρωπαϊκές απαντήσεις στις προκλήσεις του κόσμου μας, όπως α Διάσκεψη για το μέλλον της Ευρώπης ή τα κουτσομπολιά για την παγκόσμια υγεία δεν είναι πολύ αποτελεσματικά και δείχνουν ότι η Ευρώπη αργά αλλά σταθερά περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της και μεταλλάσσεται σε πρόβλημα για όλους εμάς - όχι μόνο για εμάς τους Ευρωπαίους.
Αυτό που χρειαζόμαστε επειγόντως είναι μια κοινή ευρωπαϊκή στρατηγική από εκείνες τις χώρες που βλέπουν το μέλλον της Ευρώπης σε ένα ομοσπονδιακό κράτος και είναι πρόθυμες να θέσουν σε λειτουργία αυτή τη στρατηγική το συντομότερο δυνατό.
Θα μπορούσε να προσφερθεί οικονομική συνεργασία στην υπόλοιπη Ευρώπη, καθώς και στον υπόλοιπο κόσμο, και θα μπορούσε να συναφθεί βαθύτερη και πιο θεμελιώδης συνεργασία με άλλες δημοκρατικές χώρες.
Τζο Μπάιντεν, επιβαρυμένη με τις δικές της εσωτερικές προκλήσεις, το έχει αναγνωρίσει αυτό και προσπάθησε να κάνει τη βιώσιμη (παγκόσμια) πολιτική ευχάριστη στους Ευρωπαίους και τους κάλεσε να αναλάβουν την ευθύνη για τον κόσμο μαζί με τις ΗΠΑ.
Μέχρι στιγμής, η μόνη αντίδραση ήταν ότι η Ευρώπη εξετάζει εάν είναι δυνατόν να συνεχίσει να αποφεύγει την ευθύνη, τώρα μαζί με τη Ρωσική Ομοσπονδία.
Όσο οι υπεύθυνοι στην Ευρώπη ζουν και ενεργούν σύμφωνα με το σύνθημα "Après nous le déluge" και ως ιδέα για την Ευρώπη, στην καλύτερη περίπτωση, δένει με τα αποτυχημένα όνειρα μιας μεγάλης δύναμης από τον Ναπολέοντα μέχρι τον Χίτλερ, η ΕΕ θα δεν έχουν πλέον μέλλον, αλλά μάλλον, όπως η ιερή Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία πριν, αργά αλλά σταθερά διαλύονται υπέρ.
«Η διεθνής πολιτική δεν αφορά ποτέ τη δημοκρατία ή τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αφορά τα συμφέροντα των κρατών. Να θυμάστε ότι ανεξάρτητα από το τι σας λένε στο μάθημα της ιστορίας».
Έγκον Μπαχρ, εφημερίδα Rhein-Neckar (4.12.2013)
