κυρίαρχη δημοκρατία

Φωτογραφία ανάρτησης: Indian Chief | © Tanison Pachtanom, Shutterstock

Ειδικά όταν κοιτάξεις τις ΗΠΑ υπό την προεδρία του Τζο Μπάιντεν βλέπει κανείς πόσο καλά μπορεί να λειτουργήσει ένα ομοσπονδιακό κράτος. Δείχνει επίσης για άλλη μια φορά ότι το ομοσπονδιακό κράτος είναι η καλύτερη λύση για όλους — συμπεριλαμβανομένων και εμάς τους Ευρωπαίους.

Αρχικά, οι ιδρυτές των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και επίσης εκείνοι της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας ήταν σθεναρά πεπεισμένοι γι' αυτό και αγκυροβόλησαν το ομοσπονδιακό κράτος τουλάχιστον στα προοίμια του Βασικού Νόμου ή στις συνθήκες της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αλλά ακόμη και οι διάδοχοί τους - οι πρώτοι που επωφελήθηκαν από αυτή τη γήινη διορατικότητα - κρυφά, αργά αλλά σταθερά, αποστασιοποιήθηκαν από ένα ομοσπονδιακό κράτος και έτσι δημιούργησαν τη σημερινή «αρχηγό δημοκρατία». Πάντοτε στον παλμό των πολιτών «τους», γνώριζαν ότι οι «Ευρωπαίοι», σε αντίθεση με τους «Αμερικανούς», δεν θα μπορέσουν να αποβάλουν εντελώς την τάση τους προς τον ολοκληρωτισμό. και έτσι ήταν Βαλερί Γκισκάρ ντ 'Εστέν, ο οποίος, με τη συγκατάθεση Χέλμουτ Σμιτs, διακηρύχθηκε ευτυχώς το 1974: «Η σύνοδος κορυφής πέθανε, ζήτω το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο!» και έτσι εγκαινίασε τη σημερινή ευρωπαϊκή κυρίαρχη δημοκρατία.

Από εδώ και πέρα, η τακτική παρέλαση των δημοκρατικά εστεμμένων κεφαλιών μας αντικατέστησε την ευρωπαϊκή πολιτική. αργά αλλά σταθερά, η Επιτροπή μεταλλάχθηκε σε «αυλή» και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ξεκινώντας με την εκλογή του νεότερου Προέδρου της Επιτροπής, έγινε τελικά το προσωπικό που είχαν φανταστεί τότε οι πρώτοι φωτισμένοι πρίγκιπες.

Και με την εμφάνιση της πανδημίας COVID-19, αυτό το επιτυχημένο μοντέλο υιοθετήθηκε και στη Γερμανία — ακούμε, σχεδόν κάθε εβδομάδα, τα αποτελέσματα της συνόδου κορυφής της κρίσης των δεκαεπτά «πρίγκιπες» μας, που μόνοι αποφασίζουν για την περιουσία και το καημό των της δημοκρατίας μας και των πολιτών της. Τα αντίστοιχα κοινοβούλια συγκεντρώνονται όταν είναι απαραίτητο να δοθεί σε αυτές τις αποφάσεις ένα είδος νομιμότητας μέσω χειροκροτημάτων.

Αυτή τη φορά μπορούμε να παρακολουθήσουμε πολύ καλά τι προκύπτει τελικά από αυτό το είδος «αρχηγού δημοκρατίας» - αν και στην πραγματικότητα αφορά υπαρξιακά προβλήματα για όλους μας - και συνειδητοποιούμε ότι κάθε μια από αυτές τις συνόδους κορυφής μας βυθίζει περαιτέρω στην κρίση.

Οι καλοί δημοσιογράφοι του δικαστηρίου σημειώνουν επίσης ότι ένας συγκεκριμένος κυρίαρχος κάθεται στην αγκαλιά της καγκελαρίου σε κάθε σύνοδο κορυφής, πιθανώς με στόχο να μεταφέρει στον πολίτη μέχρι τις επόμενες εκλογές ότι έχει «κληρονομήσει» την καγκελαρία και ότι η μη ψήφος θα ισοδυναμούσε με βλασφημία.

Μόνο τα κοινοβούλιά μας θα μπορούσαν να μας σώσουν από αυτή τη μιζέρια, όχι μόνο βάζοντας τις κυβερνήσεις μας στη θέση τους, αλλά και αρχίζοντας να νομοθετούν ξανά αντί να επιδίδονται απλώς στα προνόμιά τους και να κυνηγούν το καλό τους.

Εάν οι εκπρόσωποι του λαού μας δεν το καταφέρουν και οι πιο δυναμικοί συνάδελφοί τους με αστέρια συνεχίσουν να κυνηγούν τη "λατρεία του αρχηγού", δεν χρειάζεται να εκπλαγούμε αν σύντομα στην Ευρώπη οι "μικροί μας πρίγκιπες" αντικατασταθούν ένα μετά το άλλο από έναν ηγέτη που καλύπτει τις ολοκληρωτικές ανάγκες πολλοί συμπολίτες μας εξυπηρετούνται καλύτερα.