Φωτογραφία ανάρτησης: Heilbronn 1945 | Ηχογράφηση των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ | Σαρώθηκε από τον Uwe Jacobi
Όταν οι Ευρωπαίοι Φεντεραλιστές επανενώθηκαν μετά από περίπου 17 χρόνια χωρισμού, κατά τη διάρκεια των οποίων προσπάθησαν να ενώσουν την Ευρώπη είτε ως «υπερεθνικό κίνημα Ευρωπαίων Φεντεραλιστών» (sMEF) είτε ως «Aktion Europäischer Federalisten» (AEF) σε μια ενιαία ένωση το 1973, συμφώνησαν σε τρεις ιδρυτές της ομοσπονδιακής ιδέας και σε εννέα θεμελιώδη έγγραφα.
Λιγότερο γνωστό είναι το γεγονός ότι άλλαξαν επίσης εκείνη την ημέρα το όνομα του οργανισμού ευρωπαϊκού επιπέδου από «Ευρωπαϊκή Ένωση Φεντεραλιστών» (UEF στα γαλλικά) στο όνομα του οργανισμού «Ένωση Ευρωπαίων Φεντεραλιστών» (ακόμη η ίδια συντομογραφία, αλλά τώρα ισχύει για όλες οι γλώσσες).
Παρεμπιπτόντως, οι «Νέοι Ευρωπαίοι Φεντεραλιστές» (JEF στα γερμανικά) επανενώθηκαν το 1972, γι' αυτό πιθανώς κρατούν αυτή την ημερομηνία ως ημερομηνία ίδρυσής τους, η οποία όμως στην πραγματικότητα έγινε στις 28.th τον Μάιο του 1949 στο Sankt Goar της Γερμανίας («Juventus»).
Το συνέδριο επανένωσης από τις 13 Απριλίουth να 15th 1973 στις Βρυξέλλες, η οποία συνήλθε υπό το σύνθημα «Οι Ενωμένοι Ευρωπαίοι Φεντεραλιστές Αγωνίζονται για την Ευρωπαϊκή Δημοκρατία», καθόρισε ότι οι Ευρωπαίοι Φεντεραλιστές εμπνέονται από Immanuel Kant, Alexander Hamilton και Πιερ Ζοζέφ Προυντόν, και ήδη απαρίθμησε τα κοινά θεμελιώδη έγγραφα που παρουσιάζονται σε αυτό το άρθρο στο προοίμιο του νέου καταστατικού.
Το γεγονός οτι Immanuel Kant και Alexander Hamilton είναι ηγέτες της φεντεραλιστικής σκέψης είναι ακόμα αδιαμφισβήτητο σήμερα. Το 1795, ο πρώτος έθεσε τα θεμέλια με το φιλοσοφικό του σχέδιο για αέναη ειρήνη για όλους τους φεντεραλιστές. Alexander Hamilton, ένας από τους ιδρυτές των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και συγγραφέας 51 από τα συνολικά 85 άρθρα στα Federalist Papers (1788), έθεσε ουσιαστικά τα θεμέλια της σύγχρονης, αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Πιερ Ζοζέφ Προυντόν κατατάσσεται ως τρίτος επειδή θεωρείται ότι είναι η πηγή της ιδέας του κοινοτισμού (πιθανότατα πιο γνωστός ως ολοκληρωμένος φεντεραλισμός), που ήδη από το 1947 θεωρούνταν από την πλειοψηφία ως η άποψη του φεντεραλισμού για την οποία θα έπρεπε πραγματικά να επιδιωχθεί. Ο Προυντόν εξακολουθεί να είναι γενικά γνωστός σήμερα για την προκλητική του δήλωση «Η ιδιοκτησία είναι κλοπή», η οποία προέρχεται από το έργο του «Qu'est ce que la propriété? Η έρευνά μας για την αρχή των δικαιωμάτων σας και της κυβέρνησής σας». (1840).
Τα εννέα θεμέλια του φεντεραλισμού που ονομάστηκαν από τους Ευρωπαίους Φεντεραλιστές είναι τις κατευθυντήριες γραμμές της «Ομοσπονδιακής Ένωσης» (1939); ο "Κατευθυντήριες Αρχές για μια Νέα Ευρώπη» της Europa-Union Switzerland (Φεβρουάριος 1940). ο "Μανιφέστο Ventotene» (Ιούλιος 1941). ο "Δηλώσεις της Γενεύηςτων Ευρωπαίων αντιστασιακών (Μάιος 1944). ο "Πρόγραμμα Hertenstein” (Σεπτέμβριος 1946). ο "Διακήρυξη» του πρώτου Συνεδρίου της UEF στο Μοντρέ (Αύγουστος 1947); ο "Πολιτικό Ψήφισμα» του πρώτου Συνεδρίου της EUROPA-UNION Γερμανίας (Μάιος 1949); ο "Ομοσπονδιακός χάρτηςεγκρίθηκε από το δεύτερο συνέδριο της UEF στο Μοντρέ (Απρίλιος 1964). και το ιστορικό»Δήλωση Αρχών» που εγκρίθηκε στο Συνέδριο του sMEF του Nancy τον Απρίλιο του 1972.
Στο μεταξύ, έχουν περάσει αρκετά χρόνια, και προσωπικά θεωρώ τα ακόλουθα έγγραφα αξιοσημείωτα και εξίσου σημαντικά: την «Πολιτική Διακήρυξη» από το ίδιο το Συνέδριο Ενοποίησης της UEF, που ορίστηκε στις 15 Απριλίουth 1973; η ΕΥΡΩΠΗ ΕΝΩΣΗ της Γερμανίας "Δώδεκα διατριβές για την Ευρώπη(14 Απριλίουth 1964); ο "Kiel Program for Europe» της EUROPA-UNION (27 Ιουνίουth 1978); του"Χάρτης Ευρωπαϊκής Ταυτότητας(28 Οκτωβρίουth 1995); και το "Χάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων» της Ευρωπαϊκής Ένωσης ίδια (1 Δεκεμβρίουst 2009).
Με αυτά τα 14 έγγραφα που παρατίθενται εδώ, έχει κανείς μια ολοκληρωμένη επισκόπηση όχι μόνο του ευρωπαϊκού φεντεραλισμού αλλά και του φεντεραλισμού συνολικά. Αυτή η διάκριση γίνεται αφού οι Παγκόσμιοι Φεντεραλιστές διακρίνονται από τους Ευρωπαίους Φεντεραλιστές μόνο στο ότι οι Παγκόσμιοι Φεντεραλιστές ήθελαν να επιτύχουν μια παγκόσμια ένωση μέσω ενός παγκόσμιου κοινοβουλίου ήδη από το 1947 (συνταγματιστές), ενώ οι Ευρωπαίοι Φεντεραλιστές αποφάσισαν το 1947 να δημιουργήσουν πρώτα μια ελεύθερη Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης τότε της υπόλοιπης Ευρώπης, η οποία τότε θα λειτουργούσε ως σχέδιο για άλλες περιοχές του κόσμου και μια μεταγενέστερη παγκόσμια ένωση. Θα βρείτε όλα αυτά τα έγγραφα διαδικτυακά ως παραρτήματα στο βιβλίο «Η Ευρώπη είναι για όλους!» (2020)
Από την αρχή, οι Ευρωπαίοι Φεντεραλιστές διαφοροποιήθηκαν σε δύο σκέλη: συνταγματιστές και λειτουργιστές. Ο πρώτος ήθελε να δημιουργήσει το ευρωπαϊκό ομοσπονδιακό κράτος μέσω ενός Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου – το Αλτιέρο Σπινέλι προσέγγιση — ενώ η τελευταία προώθησε την από κοινού ανάπτυξη των κρατών μελών μέσω κοινών θεσμών – η Jean Monnet πλησιάζω. Η προαναφερθείσα διάσπαση σε δύο φεντεραλιστικές οργανώσεις συνέβη από τότε που τέθηκε σε ισχύ η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και αντικατοπτρίζει τη διαφορά μεταξύ αυτών των πολιτικών οραμάτων: οι Ιταλοί φεντεραλιστές επέλεξαν τη συνταγματική μέθοδο δράσης ενώ οι Γερμανοί και οι Ολλανδοί φεντεραλιστές επέλεξαν τον λειτουργισμό.
Ο κομμουναλισμός, που οδήγησε στη βαθύτερη αλλαγή στις ευρωπαϊκές δομές, προέκυψε, τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου, από τα ρεύματα του Ordre Nouveau (Γαλλία) και την αποδοχή της χριστιανικής αρχής της επικουρικότητας, και έτσι εξακολουθεί να προσφέρει τη μόνη βιώσιμη ομοσπονδιακή λύση για τις σημερινές και τις μελλοντικές κοινωνίες, για τις οποίες η πλειοψηφία των Ευρωπαίων Φεντεραλιστών ήταν ήδη πεπεισμένη το 1947.
Επομένως, οι συνταγματολόγοι και οι λειτουργιστές θα πρέπει να θεωρούν τους εαυτούς τους συνολικά ως κομμουναλιστές. Για να υποστηρίξω αυτήν την άποψη, συνιστώ ανεπιφύλακτα Μάικλ ΒόλφσονΤο βιβλίο του «Towards World Peace – A Political Draft» (2015).
Η μεγαλύτερη πρόκληση για την κομμουναλιστική ιδέα είναι εν συντομία η εξής: όσοι έχουν βολευτεί στις τρέχουσες και κυρίως ξεπερασμένες δομές είναι ενάντια σε μια ομοσπονδιακή αναδιάρθρωση από κάτω προς τα πάνω, ξεκινώντας από τους δήμους, σε όλες τις περιφέρειες σε ένα ομοσπονδιακό κράτος. Έτσι, από την αρχή, μαζί με τους εθνικιστές και τους συγκεντρωτιστές, έβαλαν φρένο σε οποιαδήποτε περαιτέρω ομοσπονδιακή ανάπτυξη και βοήθησαν να διασφαλιστεί ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης καθώς και μια μελλοντική παγκόσμια ένωση - που ισοδυναμεί με αιώνια ειρήνη - παραμένει όνειρο για πολλούς.
Επιπλέον, θα ήθελα να τονίσω ότι η ευρωπαϊκή ιδέα δεν είναι απολύτως συμβατή με την πανευρωπαϊκή ιδέα, και επομένως οι Ευρωπαίοι Φεντεραλιστές δεν είναι αναμφίβολα «υπερκρατικοί Ευρωπαίοι», οι οποίοι εξακολουθούν να είναι εθνικιστές (Κεμάλ Ντερβίς κάπως μετονόμασε τους πανευρωπαϊκούς ως τέτοιους σε μια ομιλία στη Στουτγάρδη το 2005). Το θεσμικό μοντέλο που προωθείται από τους «ευρωπαίους υπερκράτους» είναι, κατά την άποψή μου, ο «ευρωπαϊκός εθνικισμός». Στην πραγματικότητα, ο διακριτικός χαρακτήρας του «ευρωπαϊκού εθνικισμού» είναι η επέκταση του μοντέλου του συγκεντρωτικού και αδιαίρετου μοντέλου του έθνους-κράτους σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με άλλα λόγια, ενός ευρωπαϊκού έθνους-κράτους. Ενώ οι Ευρωπαίοι φεντεραλιστές δεν είναι μόνο πεπεισμένοι για την παγκόσμια ένωση, η οποία αναφέρεται ξεκάθαρα στο σύνθημα της UEF: «A United Europe in a United World», αλλά και σε μια καθαρά φεντεραλιστική προσέγγιση που εκδηλώνεται στο σύνθημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης: «Ενωμένοι σε Ποικιλία".
Andrew Duff υποστηρίζει στο βιβλίο του «On Governing Europe – A Federal Experiment» (2018) ότι οι Ευρωπαίοι Φεντεραλιστές είναι ισχυρότεροι σε εκείνες τις χώρες που παρουσίασαν ουσιαστική αντίσταση κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Επομένως, η ευρωπαϊκή ιδέα δεν έχει καθόλου θεμέλια στο Ηνωμένο Βασίλειο. τα λείψανα της Ομοσπονδιακής Ένωσης λειτουργούν ως εξαίρεση. Και αυτός είναι ο λόγος που οι Βρετανοί ευνοούν μια ευρωπαϊκή συνομοσπονδία. Ενώ στη Γαλλία το πρώην καθεστώς του Vichy εξακολουθεί να ασκεί επιρροή, με αποτέλεσμα να εξαφανιστεί το πνεύμα της UEF και να διατηρηθεί η ιδέα της «Ευρώπης των πατρίδων» ως ευνοϊκή. Αυτό εξηγεί επίσης γιατί το πνεύμα της UEF είναι κυρίως ορατό και ενεργό στην Ιταλία.
Αλλά γιατί όχι στη Γερμανία; Αυτό προκαλείται από το εκ γενετής ελάττωμα της UEF που υλοποιήθηκε με το ότι η UEF ανάγκασε τα μέλη της UEF στη Γερμανία το 1947 να συγχωνευτούν με μη ομοσπονδιακούς και «ευρωπαίους υπερκράτους» προκειμένου να γίνουν ένα αποδεκτό τμήμα UEF με το σωστό όνομα EUROPA-UNION Γερμανία, το οποίο τελικά έγινε στις 20 Νοεμβρίουth 1947. Ο εκπρόσωπος της UEF για τη Γερμανία, Ερνστ φον Σενκ, είχε επισημάνει επανειλημμένα στο παρελθόν ότι μόνο ένας κοινός γερμανικός οργανισμός θα μπορούσε να γίνει τμήμα της UEF.
Σήμερα, πολλοί υποθέτουν ότι αυτό έκανε το EUROPA-UNION να γίνει το μεγαλύτερο τμήμα της UEF, αλλά οι αριθμοί μελών δείχνουν διαφορετικά. Όλα αυτά τα χρόνια, αυτοί οι αριθμοί παρέμειναν ίδιοι όπως πριν από την αναγκαστική συγχώνευση. Μόνο στα οργανωτικά συμβούλια της EUROPA-UNION οι «ευρωπαίοι υπερκράτος» δηλητηριάζουν αργά αλλά σταθερά το πνεύμα της UEF στη Γερμανία, υποστηριζόμενο ενδιαφέροντα από ορισμένους Αυστριακούς φεντεραλιστές, όπου η πανευρωπαϊκή ιδέα δημιουργήθηκε το 1923.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ακόμη και μέλη του διοικητικού συμβουλίου της EUROPA-UNION προσπαθούν να διαγράψουν, για παράδειγμα, τις «Δώδεκα Θέσεις για την Ευρώπη» (1964), απορρίπτουν μια αρχικά προβλεπόμενη ένταξη στην EUROPA-UNION στο Παγκόσμιο Φεντεραλιστικό Κίνημα (WFM), ή ακόμα και απόρριψη νέων αποφάσεων της UEF, όπως η προώθηση των διακρατικών λιστών.
Ακόμη χειρότερα, σε όλη την Ευρώπη, οι «ευρωπαίοι υπερκράτους» κλείνουν τις τάξεις τους εντός και εκτός της UEF, χρησιμοποιώντας όχι μόνο το δίκτυο του Ευρωπαϊκού Κινήματος για να προωθήσουν το ευρωπαϊκό υπερκράτος - κάποιοι μπορεί να το αποκαλούν ακόμη και το IV. Reich. Ως «Menetekel» μπορείτε να λάβετε την «εσωτεροποίηση» του τελευταίου προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ή την απροθυμία να εμπλέξετε τα κοινοβούλια και την κοινωνία των πολιτών σε ζωτικές αποφάσεις για το μέλλον της Ευρώπης.
Ενώ από την άλλη πλευρά, η UEF —και αυτό περίπου 50 χρόνια μετά την επανένωση της και περίπου 75 χρόνια μετά την ίδρυσή της— εξακολουθεί να αποτελείται από συνομοσπονδιακούς, «ευρωπαίους υπερκράτους», Παγκόσμιους και Ευρωπαίους Φεντεραλιστές και συζητά εσωτερικές διαδικασίες. Το πιο συνηθισμένο από όλα είναι μόνο ότι η προέλευση της UEF δεν είναι γνωστή από τα περισσότερα μέλη της ούτε τα ιδρυτικά έγγραφα.
Είμαι πεπεισμένος ότι αυτή η γνώση θα διευκόλυνε όχι μόνο την εσωτερική επικοινωνία της UEF αλλά και τη δημοτικότητα και την αποδοχή στις ευρωπαϊκές κοινωνίες μας, στις οποίες η UEF θα πρέπει να γίνει ο κύριος παράγοντας και μεσολαβητής για την ισορροπία συμφερόντων στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, ενώ θα επιμείνει σθεναρά στην υλοποίηση της ευρωπαϊκής ιδέας. Η ευρωπαϊκή ιδέα είναι ο μόνος τρόπος για να δημιουργηθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης – και μια διαρκής παγκόσμια ειρήνη!
Έκανα αυτήν την ανάρτηση στις 2 Ιανουαρίου 2021 για το Ομοσπονδιακή Συζήτηση γράφτηκε εκεί που εμφανίστηκε στο πρώτο τεύχος Μαρτίου 2021.
Η ανάρτηση βασίζεται σε μια καταχώριση ιστολογίου που δημοσίευσα στις 4 Ιουνίου 2020 με τον τίτλο "Εννιά συν πέντεΔημοσιεύτηκε στο ιστολόγιό μου και σε ποιο Λουίς Λέβι, συντάκτης του Federalist Debate.
«Το να γνωρίζεις την ιστορία, να ασχολείσαι με αυτήν και να το στοχάζεσαι δεν διαφέρει από το να κοιτάς τον εαυτό σου σε έναν όμορφο, γυαλιστερό καθρέφτη ή κάποιον άλλο που στέκεται μπροστά του. Η ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο από το να αναγνωρίζει μέσα της τις ζωές, τις βόλτες και τις πράξεις των ανθρώπων που έζησαν πολύ πριν από εμάς. Πολλοί άνθρωποι δεν σκέφτονται περισσότερο από τον εαυτό τους και τη ζωή του, συνεχίζουν σαν παράλογα βοοειδή που ζουν επίσης μόνα τους. Όμως τα πράγματα του παρελθόντος μας θυμίζουν και μας προτρέπουν όλους να κοιτάξουμε τους ανθρώπους που έζησαν ως πρόγονοί μας πριν από πολλά χρόνια, να παρατηρήσουμε τις πράξεις τους και να προσέξουμε τα έργα τους. Ναι, το να γνωρίζεις την ιστορία δεν είναι τίποτα άλλο από το να γνωρίζεις πώς λειτουργεί ο κόσμος».
Franciscus Lubecus, "Χρονικό και Ανάλες της αξιέπαινης πόλης του Γκέτινγκεν" (1570 - 1595)
