νόμο για τη μετανάστευση

Φωτογραφία ανάρτησης: μετανάστες | © Ajdin Kamber, Shutterstock

Jean-Jacques Rousseau έγραψε ένα βιβλίο για την εκπαίδευση που αξίζει ακόμα να διαβαστεί σήμερα το 1762, δηλαδή «Émile ou de l'education". Ο μελλοντικός πολίτης μιας χώρας θα πρέπει ήδη να γνωρίσει διάφορες εταιρείες στα νιάτα του για να αποφασίσει τελικά μόνος του με ποια εταιρεία θα συνάψει τη σύμβασή του και στη συνέχεια ως πολίτης αυτής της χώρας να εκπληρώσει και τις υποχρεώσεις της.

Είναι λοιπόν αυτονόητο εξαρχής ότι υπάρχει επίσης μια φυσική συμβατική σχέση μεταξύ του εκάστοτε κράτους και κάθε πολίτη που υπερβαίνει μια απλή σχέση ιθαγένειας, η οποία πρέπει να τηρηθεί και από τις δύο πλευρές για να μπορέσουν τελικά να διατηρήσουν αυτή τη σύνδεση. που είναι γόνιμη και για τις δύο πλευρές, ζωντανή .

Η ιστορία έχει δείξει ότι υπάρχουν πάντα εταιρείες που τερματίζουν τη συμβατική σχέση μεταξύ κράτους και πολίτη με δική τους πρωτοβουλία. Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, συμπεριλαμβανομένων εκείνων του πραγματικού σοσιαλισμού, μπορούν να χρησιμεύσουν ως καλά παραδείγματα εδώ.

Υπάρχει όμως και η καταγγελία των συμβάσεων εκ μέρους των πολιτών, η οποία στην καλύτερη περίπτωση οδηγεί στη μετανάστευση των ενδιαφερόμενων πολιτών -σήμερα κυρίως από δικτατορίες ή ισλαμικές χώρες. Θεωρούμενα αρνητικά, πηγαίνουν σε ένα είδος «εσωτερικής μετανάστευσης» και συχνά σχηματίζουν ένα στρώμα κοινωνικά περιφρονημένων, το οποίο σήμερα αναφέρεται ως παράλληλη κοινωνία.

Με αυτόν τον τρόπο, άνθρωποι που δεν μπορούν να είναι ευτυχισμένοι στις χώρες καταγωγής τους ή που δεν έχουν μέσα διαβίωσης εκεί θα συνεχίσουν να προσπαθούν να εδραιωθούν σε άλλες κοινωνίες.

Βασική προϋπόθεση θα πρέπει να είναι ο εν δυνάμει νέος πολίτης να είναι πρόθυμος όχι μόνο να «υπογράψει» το κοινωνικό συμβόλαιο της νέας του πατρίδας, αλλά και να το εκπληρώσει.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι η σημερινή μας κοινωνία, που δεν μπορεί να αναπαραχθεί εδώ και καιρό, εξαρτάται απόλυτα από νέους πολίτες.

Μας αρέσει να ισχυριζόμαστε ότι δεν είμαστε μόνο η «γη των ποιητών και των στοχαστών», αλλά και μια ανοιχτή και υψηλής τεχνολογίας κοινωνία.

Θα έπρεπε να εκδηλώσουμε αυτήν την εικόνα του εαυτού μας, την οποία προφανώς δεν μοιράζονται εξ ολοκλήρου οι ξένοι, σε έναν αντίστοιχο και επίσης καθυστερημένο νόμο για τη μετανάστευση, όπως ήταν προοίμιο, έτσι ώστε οι πιθανοί μετανάστες να γνωρίζουν εκ των προτέρων σε ποια κοινωνία έρχονται και το οποίο συμβόλαιο έχουν μαζί τους πλήρη άλλα μέρη του πληθυσμού.

Επιπλέον, είναι επίσης σημαντικό να διαμορφωθούν οι ελάχιστες απαιτήσεις που πρέπει να πληροί ένας νέος πολίτης πριν ακόμη μπορέσει να μεταναστεύσει στην Ένωσή μας ή στη χώρα μας. Εκτός από αυτές τις ελάχιστες απαιτήσεις, πρέπει να καθοριστούν περαιτέρω στόχοι που πρέπει να επιτύχει ένας νέος πολίτης για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Είναι λογικό εδώ να τεθούν ρητά αυτοί οι στόχοι για όλους τους άλλους ανθρώπους που ζουν στη χώρα μας και να τους επιβληθούν μέσω μέτρων που έχουν δρομολογηθεί από το κράτος. Η δια βίου μάθηση θα μπορούσε να είναι ένας από αυτούς τους στόχους.

Με λίγα λόγια, χρειαζόμαστε μια εταιρική ταυτότητα – ένα μοντέλο που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο καθένας για να ευθυγραμμιστεί και να βρει τον δρόμο του.

Εάν δεν δημιουργήσουμε αυτό το κοινό μοντέλο σύντομα, και αν δεν μπορέσουμε καν να συμφωνήσουμε για την ευρωπαϊκή ιδέα ή αυτή της ανοιχτής κοινωνίας, θα αναπτυχθούν μαζί μας περαιτέρω παράλληλες κοινωνίες που έχουν μόνο ένα κοινό στοιχείο, δηλαδή ότι έχουν όλοι στάζει από το ένα και το αυτό — από καιρό κατακλύζεται — κράτος κρέμεται. Και αυτό αναπόφευκτα θα καταλήξει σε εμφύλιο ή μικρό πόλεμο. υπάρχουν πολλά επίκαιρα παραδείγματα.