Φωτογραφία ανάρτησης: Εκλογικά έγγραφα | © Pixabay
Μόλις πριν από λίγα χρόνια δεν ήταν καθόλου πρόβλημα για έναν δημοκράτη να ανταποκριθεί στο παθητικό του δικαίωμα ψήφου, γιατί στη Δημοκρατία της Βόννης είχαν ιδρυθεί κατάλληλα κόμματα που μπορούσαν να προσφέρουν την κατάλληλη προσφορά για σχεδόν κάθε δημοκρατική πεποίθηση.
Οι οπαδοί ενός χριστιανικού αλλά μη θρησκευτικού συντηρητισμού που βρέθηκαν στη Χριστιανοδημοκρατική Ένωση της Γερμανίας (CDU) την εκπροσώπησή τους. Ότι το επέτρεψε το CDU και μια αποσπασματική ομάδα, δηλαδή η Χριστιανοκοινωνική Ένωση στη Βαυαρία (Χριστιανική Κοινωνική Ένωση), κυκλοφόρησε χώρο, στέφθηκε μόνο αρχικά με επιτυχία και μέχρι σήμερα έχει γίνει όχι μόνο βάρος, αλλά και πραγματική απειλή για το CDU.
Τις τελευταίες δεκαετίες, το CSU έχει απομακρυνθεί τόσο πολύ από τις αρχικές του αρχές που έχει γίνει τόπος συγκέντρωσης δεξιών εθνικιστικών κύκλων, οι οποίοι τώρα αρχίζουν να εξαπλώνονται και στο CDU ως «ένωση αξιών».
Το Ελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα (FDP) ως πολιτικό σπίτι.
Η τρίτη πολιτική δύναμη ήρθε το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας (SPD) επέστρεψε και, έχοντας αποκηρύξει τον σοσιαλισμό, βρήκε ισχυρούς και αφοσιωμένους ακόλουθους σε όλο τον πληθυσμό.
Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατό και για τα τρία δημοκρατικά κόμματα από την αρχή να μείνουν ελεύθερα από πρώην εθνικοσοσιαλιστές, επειδή στην προσπάθειά τους να γίνουν ένα «λαϊκό κόμμα» όσο το δυνατόν περισσότερο, και τα τρία άνοιξαν πολύ ευρέως στο πολιτικό περιθώριο .
Αυτά τα τρία κόμματα έκαναν ξανά αυτό το λάθος μετά το 1989, αποδεχόμενοι εύκολα πρώην σταλινικούς, κομμουνιστές και γνήσιους σοσιαλιστές στις τάξεις τους.
Κάνοντας αυτό, όλοι υπέκυψαν στη λανθασμένη πεποίθηση ότι μπορούσαν να «ρουφήξουν» ολοκληρωτικούς σε δημοκράτες μέσα στη δική τους κομματική δομή. Ωστόσο, τα κόμματα κατάφεραν μόνο, και λίγο πολύ καλά, να ελαχιστοποιήσουν την εμφάνιση ριζοσπαστικών κομμάτων εξυπηρετώντας επανειλημμένα ανάλογα τα δικά τους «περιθώρια».
Το CDU ήταν πολύ χαρούμενο που ανέθεσε αυτό το καθήκον στο CSU, το οποίο επίσης αισθάνθηκε πολύ γρήγορα άνετα σε αυτόν τον ρόλο.
Το πραγματικά ενδιαφέρον, ωστόσο, ήταν ότι στη Δημοκρατία της Βόννης δεν ήταν ο φιλελευθερισμός και ο συντηρητισμός που αποκρυσταλλώθηκαν ως αντίθετοι πόλοι, αλλά ότι η σοσιαλδημοκρατία έγινε ο αντίθετος πόλος του συντηρητισμού, που μάλλον οφειλόταν περισσότερο στην προσπάθεια των πολιτών για αρμονία μετά ζώντας μια «χιλιετή» δικτατορία. Το πρόβλημα με αυτό είναι ότι και τα δύο κόμματα ήταν πολύ παρόμοια στις πολιτικές τους ιδεολογίες από την αρχή και μπορούσαν να επιτύχουν μόνο διακρίσεις που οι ψηφοφόροι θα μπορούσαν να αντιπροσωπεύουν μέσω των αντίστοιχων περιθωρίων τους.
Οι πρώτοι που έπεσαν θύματα αυτού του προβλήματος ήταν οι φιλελεύθεροι, που ποτέ δεν κατάφεραν πραγματικά να αποκαταστήσουν τον φιλελευθερισμό στη Γερμανία. Πιθανώς ο τελευταίος φιλελεύθερος στοχαστής Ραλφ Ντάρεντορφ, το αντιμετώπισε πολύ νωρίς στη θεωρία σύγκρουσής του, στην οποία προώθησε τη σύγκρουση σε δημοκρατικές διαμάχες για να μπορέσει τελικά να διατηρήσει τη δημοκρατία ζωντανή στο σύνολό της. Πιθανώς λόγω έλλειψης ειδικευμένου προσωπικού, αν και αυτή η κατάσταση συνέχισε να επιδεινώνεται μέχρι σήμερα, μέχρι το τέλος της Δημοκρατίας της Βόννης τα κόμματα δεν ήταν πλέον σε θέση να μεταφέρουν τις δικές τους ιδέες και περιεχόμενο και να τις αντιπαραβάλουν με εκείνα των άλλων μερών να παραδώσει.
Έτσι, η Δημοκρατία της Βόννης είχε μετατραπεί σε μια δημοκρατία που αισθάνθηκε ευχάριστα, η οποία γλίτωσε τους πολίτες γενικά και τα μέλη του κόμματος ειδικότερα από τυχόν συγκρουσιακές διαμάχες ή ακόμη και δραστικές και βαρυσήμαντες αποφάσεις, οπότε αυτό το υποτιθέμενο επιτυχημένο μοντέλο συνεχίστηκε και στη Δημοκρατία του Βερολίνου.
Αυτό τελικά και πολύ λογικά οδήγησε σε όλο και περισσότερα Πολιτικοίπου λάμπουν με τα μαλλιά τους παρά με το μυαλό τους.
Αυτό οδήγησε επίσης στο γεγονός ότι οι ψηφοφόροι απομακρύνονταν όλο και περισσότερο από το εκλογικό τους δικαίωμα και ακόμη και σήμερα είναι δύσκολο να τους παρασύρουν στις κάλπες.
Ωστόσο, αυτό οδήγησε επίσης σε ένα «πληττόμενο κόμμα», το οποίο δεν γνωρίζει το περιεχόμενό του και χρησιμοποιεί μόνο τις ιδέες και το περιεχόμενο των τριών προαναφερθέντων κομμάτων, ανάλογα με τη διάθεση του πληθυσμού, κατάφερε να ενταχθεί τώρα στη Δημοκρατία του Βερολίνου για να ιδρύσει το ψηφοφόρους ως τέταρτη δύναμη.
Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι αυτό το «κόμμα» χρησιμοποίησε πολύ συνειδητά τα δημοκρατικά περιθώρια μόνο και μόνο για να γίνει το ίδιο το «λαϊκό κόμμα» όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Όλα αυτά οδηγούν στο γεγονός ότι μπορεί κανείς να αναγνωρίσει δύο σοβαρά προβλήματα στη δημοκρατία μας:
Πρώτον, τα κόμματα δεν έχουν «στρογγυλοποιήσει» τις παρυφές τους αλλά τη βάση και το εκλογικό τους σώμα.
Δεύτερον, συμβαίνει τώρα ότι οι πολιτικές συγκρούσεις δεν διεξάγονται παραγωγικά μέσα στα δημοκρατικά κόμματα, αλλά ότι οι πολιτικοί περιθώριο και οι νέοι εκπρόσωποί τους αμφισβητούν τη δημοκρατία μας στο σύνολό της.
Το δημοκρατικό δίλημμα εδώ είναι ότι οι πολίτες και οι ψηφοφόροι πρέπει τώρα να διευθετήσουν μόνοι τους αυτή τη σύγκρουση με τους εκπροσώπους των ολοκληρωτικών ιδεών.
Φυσικά, αυτό θα ήταν το πρωταρχικό καθήκον των κομμάτων και των εκπροσώπων τους, αλλά ποιος πρέπει να το κάνει αυτό;
Παρακαλώ αναφέρετε πέντε πολιτικούς που ζουν τη σοσιαλδημοκρατία και μπορούν επίσης να κάνουν εμάς τους πολίτες να τους καταλάβουμε.
Παρακαλώ αναφέρετε πέντε πολιτικούς που ζουν τον χριστιανικό συντηρητισμό και μπορούν επίσης να τον κάνουν κατανοητό σε εμάς τους πολίτες.
Παρακαλώ αναφέρετε πέντε πολιτικούς που ζουν τον φιλελευθερισμό και μπορούν να τον κάνουν κατανοητό σε εμάς τους πολίτες.
Υποστηρίζω ότι αν συγκεντρώσουμε τουλάχιστον αυτούς τους 15 πολιτικούς, θα είχε ήδη γίνει η αρχή για την εγκαθίδρυση μιας αμυντικής δημοκρατίας στη χώρα μας που περιθωριοποιεί ξανά τα αντίστοιχα πολιτικά περιθώρια και αντιμετωπίζει επίσης όλες τις κοινωνικές και μη ανθρωπογενείς προκλήσεις.
Υπάρχουν πραγματικά πολλά να κάνουμε? το αντιμετωπίζουμε κι εμείς;!
«Έχετε την παραμικρή ιδέα τι είναι ηθικό και ηθικό δίλημμα;»
Jack Nicholson ως Jack Torrance στο The Shining (1980)
