27.7.02021

Kaiserstrasse | © Shutterstock

Περιεχόμενα

Helfer

Σήμερα είχα το προνόμιο να παρακολουθήσω μια συνάντηση όπου εθελοντές βοηθοί από παιδιά με αρχικές δυσκολίες αντάλλαξαν ιδέες. Ένα αποτέλεσμα αυτού ήταν ότι σχεδόν πάντα ο γονέας ή ο γονέας είναι αυτός που προκαλεί τα πραγματικά προβλήματα.

Το ερώτημα ήταν πώς θα μπορούσαν να πειστούν αυτοί οι γονείς να δώσουν στους απογόνους τους έστω λίγη βοήθεια ώστε αργότερα να ζήσουν μια ανεξάρτητη και επιτυχημένη ζωή.

Η διατριβή μου ήταν ότι το σημερινό μας «κοινωνικό σύστημα» δημιουργεί αυτά τα παράπονα αντί να τα επανορθώνει. Είναι ενδιαφέρον ότι δεν υπήρχαν αντιφάσεις σε επίπεδο εργασίας. Αλλά αυτά σίγουρα θα προέλθουν από εκείνους που οι ίδιοι ζουν από αυτό το κοινωνικό σύστημα.

Περνούσα χωρίς ίχνος από γαϊδούρα ή παντελόνια χωρίς γαϊδούρα, όπως και τα τατουάζ, τα ναρκωτικά, τα τηλεοπτικά ριάλιτι ή ακόμα και οι συζητήσεις με διασημότητες.

Γλώσσα

Δεν χρειάζεται να συμμετέχεις σε όλα, ούτε καν να τα βρίσκεις όμορφα. Μέχρι τώρα, δεν έδινα δεκάρα αν οι συμπολίτες μας παραβίαζαν τη γλώσσα μας ή την επεξεργάζονταν με τρόπο που αρμόζει σε αναπηρία - ο καθένας όπως θα ήθελε.

Εν τω μεταξύ, έχω συνηθίσει ακόμη και στο ότι κάθε ηλίθιος, όποιο μέσο κι αν είναι, κόμμα, μεγαλύτερες εταιρείες ή διοικήσεις, αυτομάτως αποκαλεί κάθε άλλον συνάνθρωπο με ονοματικούς όρους.

Αλλά αυτό που λανσάρεται τώρα με τη λέξη-κλειδί «γλώσσα δίκαιη για το φύλο» δεν είναι ούτε κατανοητό ούτε βιώσιμο σε μια ανοιχτή κοινωνία!

Οι γλωσσικές απαγορεύσεις που επιβλήθηκαν από μια ηχηρή μειοψηφία (!). Το γεγονός ότι κανείς δεν επιτρέπεται πλέον να λέει ή να γράφει Negro ή Mohr θα μπορούσε να γίνει κατανοητό —αν απευθύνεται απευθείας σε έναν συνάνθρωπό του— αλλά όχι τις συνέπειες που προκύπτουν από αυτό, όπως απαγορεύσεις βιβλίων, γραφή και ονοματοδοσία!

Το γεγονός ότι άλλοι όροι και ονόματα εκδιώκονται από τη γλώσσα μας και, για παράδειγμα, η Λευκορωσία γίνεται επίσημα Λευκορωσία, δεν πηγαίνει πλέον στο Παρίσι ή τη Ρώμη, αλλά μόνο στο "Πάρι(ες)" ή Ρομά, γίνεται σιγά σιγά περισσότερο από ανόητος. Ειδικά όταν αυτά τα γλωσσικά μαχαίρια επιμένουν ότι το Άαχεν πρέπει να ονομάζεται Aix-la-Chapelle και ότι εμείς στην παλιά καλή Γερμανία δεν πρέπει να ζούμε πια στη Γερμανία. Αυτοί οι εντελώς νέοι γλωσσικοί κανονισμοί δεν θα είχαν καν νόημα εάν τα μέρη και τα ονόματα χρησιμοποιούνταν γενικά στη γλώσσα της υποτιθέμενης χώρας προέλευσής τους.

Αλλά θα μπορούσατε να συνεχίσετε να κάθεστε έξω, να συνεχίσετε να χαμογελάτε και να διαβάζετε κρυφά το Struwwelpeter. Θα ήταν δυνατόν εάν μια επικίνδυνη μειοψηφία δεν έφερε αργά αλλά σταθερά τα μέσα μας, ταπεινωνώντας έτσι τη δημόσια ραδιοτηλεόραση και τους τηλεθεατές της σε τέτοιο βαθμό που ακόμη και η εφημερίδα Bild πιστεύει ότι έχει καλές πιθανότητες να έχει δικό της σταθμό.

Πόσος χρόνος θα περάσει για να μην είναι πλέον δυνατή η σύνδεση αυτού του ιστολογίου "online" χωρίς "*" ή ":"; Ποιες άλλες απαγορεύσεις μας περιμένουν ήδη; Μήπως είστε ήδη εγκληματίας επειδή εξακολουθείτε να έχετε το Struwwelpeter ή ακόμα και να το διαβάζετε στα δικά σας παιδιά;

Μοιάζει εντελώς σαν μερικές μειονότητες, που για δεκαετίες δεν γνώριζαν τίποτα δικό τους εκτός από κενές υποσχέσεις, έχουν πλέον βρει τη δική τους μοίρα: «φύλο», «ποσοστώσεις», απαγορεύσεις ομιλίας και σκέψης έως ότου η ανοιχτή κοινωνία μας είναι σκέτη σπατάλη. είναι. Αυτό που θα ακολουθήσει, δεν θέλετε καν να το φανταστείτε.

Σύγκριση

Ας συγκρίνουμε δύο νεαρές γυναίκες, τόσο από εδώ όσο και από τώρα. Μια φορά Morgan Vague, η οποία ανακάλυψε βακτήρια που μπορούν να αφομοιώσουν το πλαστικό κατά τη διάρκεια των σπουδών της και πιθανότατα έχει μια καριέρα ως επιστήμονας μπροστά της. Και ένα ορισμένο δευτερόλεπτο Γκρέτα Τούνμπεργκ, που της αρέσει να παρουσιάζεται στα ΜΜΕ παγκοσμίως.

Ποιο από τα δύο πιστεύετε ότι ήταν το «Πρόσωπο της Χρονιάς» (2019) του περιοδικού Times;

Νομίζω ότι αυτό είναι ένα καλό παράδειγμα του τι μας συμβαίνει πραγματικά, πραγματικά. Όταν έχουμε την επιλογή ανάμεσα σε έναν υψηλών επιδόσεων και έναν νταή, δεν είναι καν πολύ δύσκολο για εμάς.